دولت وحکومت لقمه لقمه بين تنظيم ها تقسيم شده است

دولت وحکومت لقمه لقمه بين تنظيم ها تقسيم شده است. «مجاهدين» درکجاي دولت وحکومت، نيستند؟

آيا ضيأ مسعود قبل از بيانيه با کسي مشورت مي کند؟
احمد ضياء مسعود، رييس جبهه ملي درمجلس ياد بود از مرگ مولاناي سيدخيلي از قوماندانان درجه اول جميعت اسلامي گفت که سياست هاي دولت در راستاي حذف مجاهدين از حکومت و آوردن طالبان به قدرت است.
به گفته او، کساني که به نمايندگي از مجاهدين در حکومت هستند در سياست گذاري هاي کلان کشور، سهمي ندارند. جالب اين است که ضياء مسعود به نماينده گي از آن «کسان» سخن مي گويد. اما آن «کسان» خود به استفاده از فرصت ها وغنايم، راضي اند وهيچ گاه مجوز نداده اند که آقاي ضياء مسعود به دادخواهي از آنان سخن بگويد. ترجمۀ سخنان مشاراليه اين است که چهره هاي درجه اول مجاهدين هيچ اراده وقدرتي از خود ندارند وبه زور ازحضور آنان استفاده مي شود. ازجمله:
مارشال فهيم قسيم معاون اول رياست جمهوري
محمدکريم خليلي معاون دوم رياست جمهوري
عبدالهادي ارغنديوال
صلاح الدين رباني
اسماعيل خان
استاد عطا محمد نور
جنرال بصيرسالنگي
قانوني، سياف و همه آناني که درولسي جرگه ومشرانو جرگه نشسته اند.
خلاصه تمام مقامات مرکزي ومحلي
ضيأ مسعود ظاهراً بار ووزن سياسي وواقعيت نگري را قرباني تبليغاتي روتين نقد عکس العملي مي کند. اين نشانۀ شکست قبل از تهاجم حوادث است.
اين حقيقت قابل پذيرش است که يک قشر ارستوکرات که به نام «مجاهدين» وارد معامله هاي «کلان» شده، حقا که به توده هاي ميليوني مجاهدين چندان ربطي ندارند و اگر منظور ضياء مسعود به غير از خودش و حلقه اشرافيت کوچک تشکيلاتي باشد، راست مي گويد! ورنه بياييد حساب کنيم که «مجاهدين» درکجاي دولت وحکومت نيستند؟
بدين شرح:
دم ودستگاه شوراي عالي صلح به طور کامل
ولسي جرگه و مشرانو جرگه به طور کامل
واليان ولايات به طور کامل ( غيراز برخي استثنا آت يا مگر اين که جمعه خان همدرد درپکتيا از نظر ضياء مسعود مجاهد حساب نشود!)
اعضاي کابينه غير از چند تا، همه وابسته به گروه هاي مجاهدين اند. همان چند تا هم بدون مصوب مجاهدين ارستوکرات نمي توانند وجود داشته باشند.
کادر هاي رهبري امنيت ملي، پليس و وزرارت دفاع
سه چهارم قوه قضائيه و دادستاني
سه چهارم از اعضاي دستگاه دپلوماسي کشور از ارتباطي هاي مجاهدين يا نورچشمي هاي رهبران کابل نشين اند که از خيروبرکت «تقسيم قدرت» به کرسي ها دست يافته اند و به هيچ کسي غير از کساني که آن ها را در رسيدن به موقف دولتي ياري کرده، جوابده نيستند.
اگر درخصوص سابقه و کارنامۀ همۀ اين حضرات که کليه امور کشوري ولشکري را دراختيار دارند، از روي انصاف تحقيق شود، اکثريت قاطع شان يا اعضاي «تنظيم هاي هفت گانه» يا « عضو وبستگان تنظيم هاي هشت گانه» هستند. شماري از کساني که از زنده گي درغرب به خسته گي افتاده وطريق «خدمت!» به وطن را برگزيده اند، همه به طور قطع (بدون استثنا حتي دکترسپنتا که نفرخاص حامدکرزي مجاهد جبهه نجات ملي مي باشد) جزو شبکۀ رهبران تنظيم ها هستند که به دور آقاي کرزي حلقه زده اند.
حال که فهيم قسيم به جاي ضيأ مسعود معاون اول کرزي است، به اين معناست که درتصميم گيري هاي «کلان» سهمي ندارد؟ و مهم اين که مجاهدين در دولت نيستند؟ چرا درگفتن اين حقيقت جسارت ندارد که بگويد، همه امور مملکت از دست همين ها خراب شده است.
سهم چيست؟
دولت وحکومت لقمه لقمه بين تنظيم ها تقسيم شده است. کلمه به کلمه گپ هاي کرزي را درمشورت هاي پس پرده تعيين مي کنند، وزارت، رياست، ولايت وهمه چيز درچنگ شان، پس سهم چيست؟ ضياء مسعود لزوماً از دوران کار خود به حيث معاون اول کرزي بگويد که چقدر در «تصميم گيري هاي کلان!» سهم ونقش داشت؟ فعاليت يک دفتر «کميشن کاري» مسئوليت اصلي معاونت اول رياست جمهوري است؟ خود ايشان در همان زمان به مطبوعات اعتراف کرد که مقام من چيزي بيش از «سمبول» نيست. يعني حالا اگر شريک قدرت شود، درتصميم گيري هاي کلان، سهم خواهد داشت؟ چه چيزي تغيير خواهد کرد؟ يک سياستگرهرسخني که برزبان مي آورد بايد قبل از آن با کسي مشورت کند. رهبران بدون مشاور، سياستگراني سمارقي وبازنده اند.
پاسخ اين سوال به طور قطع منفي است. اشتباه درسياست را کسي که خودش اشتباه کرده هرگز نمي تواند جبران کند.

برگرفته شده از وبلاگ: رزاق مامون