الرئيسية
أحدث الصور
هفت سال حضور جامعه جهانی و تلاش های دولت در افغانستان، تاکنون نتوانسته بر مشکلات و چالش های هزار و یک رنگ افغانستان پایان دهد و در مقابل، بر میزان چالش ها و همچنین بر وخامت میراث ننگین گذشته در افغانستان افزوده است.
افزایش و گسترش ناآرامی ها، قدرت مند شدن و چالش ساز شدن مجدد طالبان، عدم وجود بازسازی متوازن، بی اعتنایی به اشتغال زایی و زدودن فقر، گسترش روز افزون فساد، گسترده شدن کشت، تولید و قاچاق مواد مخدر، افزایش کشتار غیرنظامیان، ایجاد فاصله میان مردم با دولت و جامعه جهانی و افزایش اعتراض های آن ها، عدم وجود هماهنگی میان جامعه جهانی و میان آن ها با دولت و... از جمله مهم ترین دست آوردهایی(!) است که دولت و حامیان بین المللی آن تاکنون به ارمغان آورده اند.
چنین اوضاعی پس از هفت سال، از دولت افغانستان، دولتی ناکام ساخته که تلاش هایش برای بهبود اوضاع در کشور، ناکام بوده و موثریت چندانی به دنبال نداشته است.
اما پس از این همه ناکامی، حامد کرزی، در دیدار و گفت وگو با هیأت حقیقت یاب شورای امنیت سازمان ملل متحد، واقعیت های هفت ساله افغانستان و ناکامی ها را که همه آن ها به گردن او و دولتش انداخته شده، بیان کرده تا واقعا هیأت شورای امنیت، پی به واقعیت های موجود افغانستان و علت ناکامی های گذشته ببرند.
البته دولت افغانستان به نوبه خود، ضعف های زیادی در هفت سال گذشته داشته و سهم ویژه ای در ناکامی ها دارد که غیرقابل انکار است، اما مقصر اصلی و ناکام بزرگ هفت سال تلاش برای ایجاد افغانستانی آباد و امن، آمریکا و هم پیمانان این کشور اند.
چرا طالبان هنوز قوی است؟
حامد كرزي، رييس جمهور در مقابل هياتي از شوراي امنيت سازمان ملل متحد در كاخ رياست جمهوري، با مطرح كردن اين سوال كه چرا با توجه به شمار كشورهايي كه پول هزينه مي كنند، طالبان هنوز هم قوي است، گفت: اين جنگ هفت سال است كه وجود دارد، افغان ها ديگر نمي دانند و توجيه نمي شوند كه چرا نيروي كوچكي مانند طالبان هنوز وجود دارد، مي تواند رشد كند و حملاتي را ترتيب دهد؟
وي اعلام كرد كه با وجود كل نيروهاي ناتو در افغانستان و كل جامعه جهاني در حمايت از آن ها، هنوز نمي توان طالبان را شكست داد.
وي گفت: اگر زمان بندي وجود نداشته باشد، ما اين حق را داريم تا راه حل ديگري براي صلح و امنيت يعني مذاكره، پيدا كنيم.
كرزي گفت كه وي به نبرد با اعضاي القاعده و طالبان كه از لحاظ ايدئولوژيك با بقيه جهان در تضاد هستند، ادامه خواهد داد، اما اگر اعضاي طالبان، بخشي از جامعه افغانستان شوند، مي توانند براي خدمت به كشور مورد استفاده قرار گيرند.
رييس جمهور تصريح كرد كه از انتخابات رياست جمهوري سال 2004 تاكنون، امنيت در افغانستان وخيم تر شده است، زيرا جامعه بين المللي تمركز خود را از دست داد و به طالبان اجازه داد تا بار ديگر خود را آرايش دهد و پناه گاه هايي در پاكستان ايجاد كند كه تا سال پيش با آن برخوردي نشد.
به گفته های رئیس جمهور و به عنوان دلایل ناکامی در مبارزه با طالبان باید افزود: آمریکا و انگلیس که دو هم پیمان عمده در مبارزه با تروریسم هستند، اما منافع و سیاست های متضاد با یک دیگر را در افغانستان دنبال می کنند، در طول هفت سال گذشته، همواره سعی کرده اند تا هر کدام به نوعی، از طالبان در راستای منافع خود، استفاده ابزاری کنند؛ آمریکا در طول این سال ها فشارهای لازم را برای نابودی طالبان اعمال نکرد و به این وسیله به آن ها مجال داد تا پدیدآورنده ناآرامی های دوام دار در افغانستان باشند تا زمینه حضور طولانی مدت نیروهای این کشور مساعد گردد و انگلیس هم علنا از در مذاکره و مصالحه با طالبان وارد شده و به تجهیز و تربیت بیش تر و بهتر آن ها، کمک نموده است.
آمریکا و انگلیس در طول هفت سال حضور خود در افغانستان، به جای مبارزه با تروریسم، جنگ افغانستان را به جنگ منافع خود در منطقه مبدل کرده و این دو کشور نه به خاطر کمک به مردم افغانستان برای از بین بردن تروریستان و شورشیان طالب، به افغانستان لشکر کشیدند، بلکه آمریکا و انگلیس جنگ بی پایانی را در راستای توسعه اهداف سلطه طلبانه و منافع یک جانبه خویش در کشور آغاز نمودند که امروز این سیاست های آن ها، جز این که بر وخامت اوضاع افزوده، مردم افغانستان را قربانی گرفته و آمریکا و انگلیس را در باتلاق افغانستان گرفتار ساخته، دست آورد دیگری به همراه نداشته است.
در این بین، طالبانی که از آن ها، جز چند رهبر فراری، چیزی بیش باقی نمانده بود، با استفاده از فرصت هایی که مبارزین علیه آن ها از دست دادند، توانستند به خوبی، خود را مجددا بازآرایی نموده و نزدیک به 70 هزار نیروی خارجی و 200 هزار نیروی داخلی را زمین گیر سازند.
آمریکا و ناتو؛ دولت موازی با دولت؟!
نيروهاي بين المللي كمك به امنيت افغانستان (آيساف) و همچنین نیروهای ائتلاف مبارزه با تروریسم به رهبری آمریکا در کشور، در سال های گذشته، در ولایت ها و ولسوالی های کشور، اقدام به ایجاد تيم هاي بازسازي نظامي ـ غير نظامي ولایتی كرده اند كه وظيفه اصلي آن ها بازسازي و توسعه بوده است، اما حامد كرزي عنوان كرد كه حضور تيم هاي بازسازي ولایتی و يا PRT باعث تضعيف نقش دولت محلی شده است.
وي در اين باره گفت: مشكل در اين جا اين است كه حضور جامعه بين المللي يك دولت موازي را همانند دولت افغانستان ايجاد كرده است. اين تيم هاي بازسازي در بخش هاي مشخصي از كشور يك ساختار موازي براي والی ولایت شده اند.
وي از ذكر توضيح بيش تر در اين رابطه كه اين تيم ها چه گونه دولت هاي موازي ايجاد كرده اند، خودداري كرد، ولی می توان گفت، چون جامعه جهانی پس از حضور در افغانستان، به دولت ناتوان و ضعیف افغانستان، جهت پیش برد امورات خود، کمک می نموده اند، همواره حق خود می دانستند تا در امور داخلی کشور مداخله نمایند و در مقابل، هیچ قانون و مانعی را نمی پذیرفته اند.
در طول این مدت، قسمت اعظم کمک های جامعه جهانی بدون هماهنگی با دولت افغانستان، با صلاح دید این کشورها و مطابق با پلانی که آن ها ترتیب داده بودند، در کشور به مصرف رسیده و به همین دلیل، موثریت چندانی به دنبال نداشته است. در این بین، قسمت عمده ای از این کمک ها، توسط موسسات وابسته به کشورهای مختلف حیف و میل شده و به گونه ای، باز به این کشورها بازگشته است.
این در حالی است که دولت افغانستان بارها از جامعه جهانی و در کنفرانس های مختلف به خصوص در پاریس و لندن خواسته است که کمک های خود را از طریق بودجه دولت به مصرف برسانند و در این بین، برای افزایش ظرفیت های دولت، تلاش موثر و جدی به خرج دهند تا از عدم حیف و میل آن، مطمئن گردند، اما علی رغم وعده ها، کم تر به این مسئله توجه شده است.
از سویی دیگر، هر یک از کشورهای حاضر در افغانستان، نیروهای خود را در ولایتی مستقر ساخته و به این وسیله، حفاظی دروغین برای نیروهای خود ایجاد کرده اند. آن ها در طول مدت حضور خود در افغانستان، تنها و تنها خود را در برابر ولایتی که حضور داشته اند، مسئول دانسته و کاری به کار ولایت های هم جوار و سایر نقاط کشور نداشته اند که این وضعیت و به تبع آن، نبود هماهنگی میان کشورهای حاضر در افغانستان، مشکلات و چالش ها را در کشور افزوده است.
جدول زمانی برای خروج نیروهای خارجی!
رئیس جمهور کرزی و آگاهان مسائل افغانستان، در طول سال های گذشته، بارها از آمریکا و هم پیمانان این کشور خواستند که به جای جنگ در دهات افغانستان که به گفته رئیس جمهور، «تروریستی در آن جا نیست»، تمرکز خود را بر پناه گاه های اصلی و مأمن های تروریستان در آن سوی سرحد، معطوف دارند، اما عملا خلاف چنین درخواستی عمل شد و روز به روز بر دامنه جنگ در داخل افغانستان، افزوده گردید.
در این بین، جنگ ناهماهنگ آمریکا و هم پیمانان این کشور در افغانستان، بیش از پیش، مواضع غیرنظامیان را هدف قرار داد و تلاشی های خانه به خانه و عدم توجه به فرهنگ و سنن مردم، به آن ها، لقب نیروهای متجاوز دارد. چنین وضعیتی، روز به روز بر اعتراض های مردمی افزود و در این اواخر، در حالی که کاسه صبر مردم واقعا لبریز شده، سخن از قیام عمومی علیه نظامیان خارجی، زده می شود و هشدارهایی در این مورد داده می شود.
از این رو، مردم افغانستان هم، هم صدا با طالبان، خواستار خروج نیروهای خارجی شده اند، اما تلاش های دولت افغانستان برای در چهارچوب قانون در آوردن حضور خارجی ها در افغانستان و چه گونه گی فعالیت آن ها، تاکنون بی نتیجه باقی مانده است.
به همین دلیل رييس جمهور در قسمت دیگری از سخنان خود با هیأت حقیقت یاب شورای امنیت، خواستار تعيين جدول زماني براي عقب نشيني نيروهاي بين المللي شد.
وی از سازمان ملل خواست تا يك جدول زماني براي عقب نشيني نيروهاي خارجي از افغانستان تنظيم كند.
کرزی به تيم حقيقت ياب شوراي امنيت گفت: افغانستان بايد بداند كه جنگ عليه تروريسم آمريكا در كشور تا چه زماني به طول مي انجامد؛ در غير اين صورت بايد در راستاي ايجاد توافق سياسي با شورشيان گروه طالبان تلاش كند.
وي ادامه داد: به جاي انجام جنگ عليه تروريسم و پناه گاه هاي شورشيان، ما اين جنگ را در دهات افغانستان كه هيچ تروريستي در آن جا نيست، ادامه مي دهيم.
کرزی بيان كرد كه بمب گذاري و عمليات در دهات بايد متوقف شود.
رييس جمهور هم چنين خاتمه دادن به دستگيري افغان ها در خانه هاي شان و در راه ها توسط نيروهاي بين المللي را خواستار شده و تاكيد كرد كه اين مهم بر عهده پوليس افغانستان است.
وي خواستار سرمايه گذاري براي توسعه اردوی ملی افغانستان و نيروي پوليس شد و اعلام داشت كه گسترش آن ها بايد سرعت گيرد.
شورای امنیت و باز هم ناکامی؟!
به هر حال با توجه به واقعیت هایی که پس از هفت سال، طی روزهای گذشته در گفت وگو با هیأت حقیقت یاب و در هفته های گذشته با مردم، از سوی رئیس جمهور بیان شد، بسیاری از مردم و دولت مردان، به بررسی های هیأت شورای امنیت، امید بسته اند تا این هیأت بتواند با استفاده از موقفی که دارد، شرایط افغانستان را من بعد، به گونه ای دیگر رقم بزند و بتواند تحولی در استراتژی های جامعه جهانی در افغانستان، به وجود آورد، اما شورای امنیت به واقع می تواند چنین کند؟!
تاکنون هیأت های حقیقت یاب متعددی از سوی نهادهای جهانی به خصوص سازمان ملل و کشورهای بزرگ و ذی دخل در افغانستان به خصوص آمریکا، برای حل مشکلات وارد کشور شده، اما نتایج تحقیق و دست آوردهای آن ها، تأثیری بر سیاست های نادرست و اشتباه غرب در افغانستان نداشته است و با این پیش زمینه، به نظر نمی رسد این بار نیز شورای امنیت سازمان ملل بتواند کاری به پیش ببرد.
نهایت کاری که هیأت شورای امنیت می تواند انجام دهد، این است که نتایج بررسی های خود را در قطع نامه ای بگنجاند و به این وسیله، از سردم داران مبارزه کننده با تروریسم بخواهد استراتژی های خود را در افغانستان تغییر دهند، اما پنج عضو دائم شورای امنیت، با داشتن حق وتو، همواره سدی پولادین را در برابر قطع نامه های این شورا ایجاد کرده و هر قطع نامه ای که خلاف منافع آن ها بوده، وتو کرده اند.
وجود این مشکل ساختاری در شورای امنیت، سبب شده تا این شورا، ابزاری در دست ابرقدرت ها باشد و بدون شک، اگر ارزیابی های هیأت حقیقت یاب شورای امنیت به مزاق آمریکا و انگلیس به عنوان فعالان حضور در افغانستان خوش نیامد، این کشورها بدون شک، آن را وتو خواهند کرد.
با اقباس از راه نجات
افزایش و گسترش ناآرامی ها، قدرت مند شدن و چالش ساز شدن مجدد طالبان، عدم وجود بازسازی متوازن، بی اعتنایی به اشتغال زایی و زدودن فقر، گسترش روز افزون فساد، گسترده شدن کشت، تولید و قاچاق مواد مخدر، افزایش کشتار غیرنظامیان، ایجاد فاصله میان مردم با دولت و جامعه جهانی و افزایش اعتراض های آن ها، عدم وجود هماهنگی میان جامعه جهانی و میان آن ها با دولت و... از جمله مهم ترین دست آوردهایی(!) است که دولت و حامیان بین المللی آن تاکنون به ارمغان آورده اند.
چنین اوضاعی پس از هفت سال، از دولت افغانستان، دولتی ناکام ساخته که تلاش هایش برای بهبود اوضاع در کشور، ناکام بوده و موثریت چندانی به دنبال نداشته است.
اما پس از این همه ناکامی، حامد کرزی، در دیدار و گفت وگو با هیأت حقیقت یاب شورای امنیت سازمان ملل متحد، واقعیت های هفت ساله افغانستان و ناکامی ها را که همه آن ها به گردن او و دولتش انداخته شده، بیان کرده تا واقعا هیأت شورای امنیت، پی به واقعیت های موجود افغانستان و علت ناکامی های گذشته ببرند.
البته دولت افغانستان به نوبه خود، ضعف های زیادی در هفت سال گذشته داشته و سهم ویژه ای در ناکامی ها دارد که غیرقابل انکار است، اما مقصر اصلی و ناکام بزرگ هفت سال تلاش برای ایجاد افغانستانی آباد و امن، آمریکا و هم پیمانان این کشور اند.
چرا طالبان هنوز قوی است؟
حامد كرزي، رييس جمهور در مقابل هياتي از شوراي امنيت سازمان ملل متحد در كاخ رياست جمهوري، با مطرح كردن اين سوال كه چرا با توجه به شمار كشورهايي كه پول هزينه مي كنند، طالبان هنوز هم قوي است، گفت: اين جنگ هفت سال است كه وجود دارد، افغان ها ديگر نمي دانند و توجيه نمي شوند كه چرا نيروي كوچكي مانند طالبان هنوز وجود دارد، مي تواند رشد كند و حملاتي را ترتيب دهد؟
وي اعلام كرد كه با وجود كل نيروهاي ناتو در افغانستان و كل جامعه جهاني در حمايت از آن ها، هنوز نمي توان طالبان را شكست داد.
وي گفت: اگر زمان بندي وجود نداشته باشد، ما اين حق را داريم تا راه حل ديگري براي صلح و امنيت يعني مذاكره، پيدا كنيم.
كرزي گفت كه وي به نبرد با اعضاي القاعده و طالبان كه از لحاظ ايدئولوژيك با بقيه جهان در تضاد هستند، ادامه خواهد داد، اما اگر اعضاي طالبان، بخشي از جامعه افغانستان شوند، مي توانند براي خدمت به كشور مورد استفاده قرار گيرند.
رييس جمهور تصريح كرد كه از انتخابات رياست جمهوري سال 2004 تاكنون، امنيت در افغانستان وخيم تر شده است، زيرا جامعه بين المللي تمركز خود را از دست داد و به طالبان اجازه داد تا بار ديگر خود را آرايش دهد و پناه گاه هايي در پاكستان ايجاد كند كه تا سال پيش با آن برخوردي نشد.
به گفته های رئیس جمهور و به عنوان دلایل ناکامی در مبارزه با طالبان باید افزود: آمریکا و انگلیس که دو هم پیمان عمده در مبارزه با تروریسم هستند، اما منافع و سیاست های متضاد با یک دیگر را در افغانستان دنبال می کنند، در طول هفت سال گذشته، همواره سعی کرده اند تا هر کدام به نوعی، از طالبان در راستای منافع خود، استفاده ابزاری کنند؛ آمریکا در طول این سال ها فشارهای لازم را برای نابودی طالبان اعمال نکرد و به این وسیله به آن ها مجال داد تا پدیدآورنده ناآرامی های دوام دار در افغانستان باشند تا زمینه حضور طولانی مدت نیروهای این کشور مساعد گردد و انگلیس هم علنا از در مذاکره و مصالحه با طالبان وارد شده و به تجهیز و تربیت بیش تر و بهتر آن ها، کمک نموده است.
آمریکا و انگلیس در طول هفت سال حضور خود در افغانستان، به جای مبارزه با تروریسم، جنگ افغانستان را به جنگ منافع خود در منطقه مبدل کرده و این دو کشور نه به خاطر کمک به مردم افغانستان برای از بین بردن تروریستان و شورشیان طالب، به افغانستان لشکر کشیدند، بلکه آمریکا و انگلیس جنگ بی پایانی را در راستای توسعه اهداف سلطه طلبانه و منافع یک جانبه خویش در کشور آغاز نمودند که امروز این سیاست های آن ها، جز این که بر وخامت اوضاع افزوده، مردم افغانستان را قربانی گرفته و آمریکا و انگلیس را در باتلاق افغانستان گرفتار ساخته، دست آورد دیگری به همراه نداشته است.
در این بین، طالبانی که از آن ها، جز چند رهبر فراری، چیزی بیش باقی نمانده بود، با استفاده از فرصت هایی که مبارزین علیه آن ها از دست دادند، توانستند به خوبی، خود را مجددا بازآرایی نموده و نزدیک به 70 هزار نیروی خارجی و 200 هزار نیروی داخلی را زمین گیر سازند.
آمریکا و ناتو؛ دولت موازی با دولت؟!
نيروهاي بين المللي كمك به امنيت افغانستان (آيساف) و همچنین نیروهای ائتلاف مبارزه با تروریسم به رهبری آمریکا در کشور، در سال های گذشته، در ولایت ها و ولسوالی های کشور، اقدام به ایجاد تيم هاي بازسازي نظامي ـ غير نظامي ولایتی كرده اند كه وظيفه اصلي آن ها بازسازي و توسعه بوده است، اما حامد كرزي عنوان كرد كه حضور تيم هاي بازسازي ولایتی و يا PRT باعث تضعيف نقش دولت محلی شده است.
وي در اين باره گفت: مشكل در اين جا اين است كه حضور جامعه بين المللي يك دولت موازي را همانند دولت افغانستان ايجاد كرده است. اين تيم هاي بازسازي در بخش هاي مشخصي از كشور يك ساختار موازي براي والی ولایت شده اند.
وي از ذكر توضيح بيش تر در اين رابطه كه اين تيم ها چه گونه دولت هاي موازي ايجاد كرده اند، خودداري كرد، ولی می توان گفت، چون جامعه جهانی پس از حضور در افغانستان، به دولت ناتوان و ضعیف افغانستان، جهت پیش برد امورات خود، کمک می نموده اند، همواره حق خود می دانستند تا در امور داخلی کشور مداخله نمایند و در مقابل، هیچ قانون و مانعی را نمی پذیرفته اند.
در طول این مدت، قسمت اعظم کمک های جامعه جهانی بدون هماهنگی با دولت افغانستان، با صلاح دید این کشورها و مطابق با پلانی که آن ها ترتیب داده بودند، در کشور به مصرف رسیده و به همین دلیل، موثریت چندانی به دنبال نداشته است. در این بین، قسمت عمده ای از این کمک ها، توسط موسسات وابسته به کشورهای مختلف حیف و میل شده و به گونه ای، باز به این کشورها بازگشته است.
این در حالی است که دولت افغانستان بارها از جامعه جهانی و در کنفرانس های مختلف به خصوص در پاریس و لندن خواسته است که کمک های خود را از طریق بودجه دولت به مصرف برسانند و در این بین، برای افزایش ظرفیت های دولت، تلاش موثر و جدی به خرج دهند تا از عدم حیف و میل آن، مطمئن گردند، اما علی رغم وعده ها، کم تر به این مسئله توجه شده است.
از سویی دیگر، هر یک از کشورهای حاضر در افغانستان، نیروهای خود را در ولایتی مستقر ساخته و به این وسیله، حفاظی دروغین برای نیروهای خود ایجاد کرده اند. آن ها در طول مدت حضور خود در افغانستان، تنها و تنها خود را در برابر ولایتی که حضور داشته اند، مسئول دانسته و کاری به کار ولایت های هم جوار و سایر نقاط کشور نداشته اند که این وضعیت و به تبع آن، نبود هماهنگی میان کشورهای حاضر در افغانستان، مشکلات و چالش ها را در کشور افزوده است.
جدول زمانی برای خروج نیروهای خارجی!
رئیس جمهور کرزی و آگاهان مسائل افغانستان، در طول سال های گذشته، بارها از آمریکا و هم پیمانان این کشور خواستند که به جای جنگ در دهات افغانستان که به گفته رئیس جمهور، «تروریستی در آن جا نیست»، تمرکز خود را بر پناه گاه های اصلی و مأمن های تروریستان در آن سوی سرحد، معطوف دارند، اما عملا خلاف چنین درخواستی عمل شد و روز به روز بر دامنه جنگ در داخل افغانستان، افزوده گردید.
در این بین، جنگ ناهماهنگ آمریکا و هم پیمانان این کشور در افغانستان، بیش از پیش، مواضع غیرنظامیان را هدف قرار داد و تلاشی های خانه به خانه و عدم توجه به فرهنگ و سنن مردم، به آن ها، لقب نیروهای متجاوز دارد. چنین وضعیتی، روز به روز بر اعتراض های مردمی افزود و در این اواخر، در حالی که کاسه صبر مردم واقعا لبریز شده، سخن از قیام عمومی علیه نظامیان خارجی، زده می شود و هشدارهایی در این مورد داده می شود.
از این رو، مردم افغانستان هم، هم صدا با طالبان، خواستار خروج نیروهای خارجی شده اند، اما تلاش های دولت افغانستان برای در چهارچوب قانون در آوردن حضور خارجی ها در افغانستان و چه گونه گی فعالیت آن ها، تاکنون بی نتیجه باقی مانده است.
به همین دلیل رييس جمهور در قسمت دیگری از سخنان خود با هیأت حقیقت یاب شورای امنیت، خواستار تعيين جدول زماني براي عقب نشيني نيروهاي بين المللي شد.
وی از سازمان ملل خواست تا يك جدول زماني براي عقب نشيني نيروهاي خارجي از افغانستان تنظيم كند.
کرزی به تيم حقيقت ياب شوراي امنيت گفت: افغانستان بايد بداند كه جنگ عليه تروريسم آمريكا در كشور تا چه زماني به طول مي انجامد؛ در غير اين صورت بايد در راستاي ايجاد توافق سياسي با شورشيان گروه طالبان تلاش كند.
وي ادامه داد: به جاي انجام جنگ عليه تروريسم و پناه گاه هاي شورشيان، ما اين جنگ را در دهات افغانستان كه هيچ تروريستي در آن جا نيست، ادامه مي دهيم.
کرزی بيان كرد كه بمب گذاري و عمليات در دهات بايد متوقف شود.
رييس جمهور هم چنين خاتمه دادن به دستگيري افغان ها در خانه هاي شان و در راه ها توسط نيروهاي بين المللي را خواستار شده و تاكيد كرد كه اين مهم بر عهده پوليس افغانستان است.
وي خواستار سرمايه گذاري براي توسعه اردوی ملی افغانستان و نيروي پوليس شد و اعلام داشت كه گسترش آن ها بايد سرعت گيرد.
شورای امنیت و باز هم ناکامی؟!
به هر حال با توجه به واقعیت هایی که پس از هفت سال، طی روزهای گذشته در گفت وگو با هیأت حقیقت یاب و در هفته های گذشته با مردم، از سوی رئیس جمهور بیان شد، بسیاری از مردم و دولت مردان، به بررسی های هیأت شورای امنیت، امید بسته اند تا این هیأت بتواند با استفاده از موقفی که دارد، شرایط افغانستان را من بعد، به گونه ای دیگر رقم بزند و بتواند تحولی در استراتژی های جامعه جهانی در افغانستان، به وجود آورد، اما شورای امنیت به واقع می تواند چنین کند؟!
تاکنون هیأت های حقیقت یاب متعددی از سوی نهادهای جهانی به خصوص سازمان ملل و کشورهای بزرگ و ذی دخل در افغانستان به خصوص آمریکا، برای حل مشکلات وارد کشور شده، اما نتایج تحقیق و دست آوردهای آن ها، تأثیری بر سیاست های نادرست و اشتباه غرب در افغانستان نداشته است و با این پیش زمینه، به نظر نمی رسد این بار نیز شورای امنیت سازمان ملل بتواند کاری به پیش ببرد.
نهایت کاری که هیأت شورای امنیت می تواند انجام دهد، این است که نتایج بررسی های خود را در قطع نامه ای بگنجاند و به این وسیله، از سردم داران مبارزه کننده با تروریسم بخواهد استراتژی های خود را در افغانستان تغییر دهند، اما پنج عضو دائم شورای امنیت، با داشتن حق وتو، همواره سدی پولادین را در برابر قطع نامه های این شورا ایجاد کرده و هر قطع نامه ای که خلاف منافع آن ها بوده، وتو کرده اند.
وجود این مشکل ساختاری در شورای امنیت، سبب شده تا این شورا، ابزاری در دست ابرقدرت ها باشد و بدون شک، اگر ارزیابی های هیأت حقیقت یاب شورای امنیت به مزاق آمریکا و انگلیس به عنوان فعالان حضور در افغانستان خوش نیامد، این کشورها بدون شک، آن را وتو خواهند کرد.
با اقباس از راه نجات