رد تقاضای بلندپروازانهء کرزی برای 50 میلیارد دالر و تخصیص فقط 20 میلیارد دالر قبل از همه نشانهء بی اعتمادی جامعهء جهانی به توانایی های رهبری کرزی بر ادارهء فاسد و اختلاس پیشهء دولت افغانستان است. این آخرین کنفرانس بین المللی کمک به افغانستان بوده و تا پنج سال دیگر هیچ کنفرانس مشابهی برگزار نخواهد شد. برخلاف کنفرانس های مشابه غایب بزرگ کنفرانس پاریس زلمی خلیلزاد، نماینده امریکا در ملل متحد بود
که بنا بر
یک مقاله واشنگتن پوست 13 جون 2008 ، کوندالیزا رایس بخاطر شایعات قوی کاندیداتوری وی در انتخابات ریاست جمهوری آینده افغانستان و بخاطر اینکه وجهه کرزی بیش ازین تخریب نگردد، از خلیلزاد خواست از حضور در پاریس خودداری نماید. واشنگتن پوست مقالهء طولانی خود را به نقل از روزنامهء انگلیسی ایندپندنت در وصف قابلیت های زلمی خلیلزاد اختصاص داده و در یک قسمت از سفیر پیشین امریکا در ملل متحد ریچارد هالبروک نقل قول کرده که ماه قبل گفته بود: "هرچند بطور رسمی گفته می شود که امریکا از هیچ کاندید ریاست جمهوری افغانستان حمایت نمیکند، اما آنطوریکه من مشاهده کرده ام، یک عضو دولت امریکا هم یک کاندید عمده ریاست جمهوری افغانستان می باشد. "
نشریه انگلیسی تایمز هم در شمارهء 11 جون خود مقاله ای تحت عنوان «این رئیس جمهور آیا جزیی از راه حل است یا جزیی از مشکلات؟» دیدگاه انتقادی شدیدی نسبت به ناتوانی های اداری کرزی ارائه کرده که دیگر اکت هایش مقابل چشمان رهبران جهان و کمره های رسانه ها جذابیتی ندارد. مقالهء تایمز از «بی کفایتی جدی رهبریت در کرزی» یادآوری کرده و به مصاحبهء معروف اخیر کرزی با روزنامه المانی اشپیگل نیز اشاراتی نموده است.
موسسهء امریکایی
«شورای روابط خارجی» طی مقاله ای در نیوزویک به نقل از نشریهء برتانیایی «اکونومیست» نوشته است که مشکل اصلی دولت افغانستان است:" در صورتیکه دولت افغانستان طوری اصلاح نگردد که کارآیی اش بالا برود، تمام تلاش های جامعهء جهانی عبث و بیهوده خواهد بود."
روزنامهء معتبر دیگر بریتانیایی
«فاینانشیال تایمز» هم در شمارهء مورخ 11 جون خود مقاله ای تحت عنوان «رویای دموکراسی در افغانستان مرده است» از بی اعتمادی و دلسردی جامعهء جهانی از پرزدنت کرزی یادآوری کرده است.
کنفرانس پاریس چهارمین کنفرانس بین المللی کمک به افغانستان از 2001 به اینطرف می باشد. این کنفرانس در بارهء افزایش تعهدات مالی جهان به افغانستان نبود بلکه هدف اصلی آن این بود که چگونه هماهنگی جهانی کمک ها زیاد شود و چگونه از حیف و میل کمک های خارجی توسط مقامات فاسد دولت آقای کرزی جلوگیری گردد.
با وجود تعهدات مالی در کنفرانس پاریس، بازهم افغانستان نسبت به دیگر کشور های بحران زده از کمترین کمک جهانی به نسبت سرانهء نفوس برخوردار است. کمک های جهانی سرانه به افغانستان سالانه 67 دالر فی نفر است در حالیکه کمک جهانی سرانه به بوسنیا 249 دالر فی نفر و به تیمور شرقی 256 دالر فی نفر بوده است. از 25 میلیارد دالر کمک های وعده داده شده طی هفت سال اخیر فقط 15 میلیارد دالر آن پرداخت گردیده که بنا بر تخمین سازمان اکسفام برتانیایی ازین مقدار نیز 40 در صد کمک های پرداخته شده دوباره به کشور های غربی تحت عنوان « کمک های تخنیکی» یعنی معاشات گزاف مشاورین خارجی برگشته است. بانک جهانی اعلام کرده که از 1.6 میلیارد دالری که از سال 2002 تا بحال تحت عنوان «کمک های تخنیکی» به مصرف رسیده است هیچ اطلاع روشنی در دست نیست. 30 درصد از کمک های پرداخت شده جهانی هم به دولت افغانستان رسیده است و 30 درصد باقی کمک های جهانی از طریق NGO ها به مصرف رسیده است.
امریکا از ده و نیم میلیارد دالر وعده خود طی هفت سال گذشته فقط 5 میلیارد دالر را عملی کرده یعنی یک سوم کُل کمک های پرداخت شده به افغانستان را امریکا تا کنون داده است. در حالیکه از سال 2001 تا کنون امریکا 140 میلیارد دالر را هزینهء قوای نظامی اش در افغانستان کرده است.
هفت سال بعد از رویکار آمدن دولت آقای کرزی، هنوز حدود 90 در صد بودجهء عامهء افغانستان از دَرَک کمک های خارجی تأمین می شود. 53 درصد نفوس کشور زیر خط فقر زندگی میکنند و 70 درصد مردم منابع غذایی مطمئن ندارند بر حسب گزارش فائو (سازمان غذایی و زراعتی ملل متحد )، فقط 40 درصد مکاتب افغانستان دارای تعمیر هستند. متوسط عمر در افغانستان 43 سال است که در سایر کشور های فقیر جهان 59 سال می باشد. 92 درصد هروئین جهان از افغانستان تأمین می گردد.
قوای ایساف در افغانستان 53 هزار نفر و قوای امریکایی خارج از ایساف 14 هزار نفر است. طی دو سال گذشته شورش های طالبان باعث کشته شدن 11 هزار نفر شده است. تا کنون حدود 850 نظامی خارجی در افغانستان کشته شده اند. (منبع این آمار
خبرگزاری رویتر است به نقل از بانک جهانی، UNODC, CIA, World Factbook)
البته پیشرفتهایی هم در افغانستان ادعا شده است. طی این هفت سال حدود 5 میلیون مهاجر افغانستان دوباره به کشور شان عودت کرده اند که بزرگترین عودت مهاجرین به کشورخود در مقیاس جهانی می باشد.
وب سایت رسمی کنفرانس پاریس نوشته است: درآمد سرانه از 2002 به اینطرف 70 درصد رشد کرده است، 75 درصد واجدین شرایط در اولین انتخابات ریاست جمهوری در 2004 اشتراک نمودند، 85 درصد نفوس کشور حالا به خدمات اولیهء صحی دسترسی دارند، بیش از شش میلیون اطفال به مکتب می روند.
آخرین تعهدات مالی جهان در کنفرانس پاریس: (
به نقل از اسوشیتد پرس)
کُل تعهدات 21.4 میلیارد دالر:
امریکا: 10.2 میلیارد دالر طی دو سال
بانک توسعه آسیایی: 1.3 میلیارد دالر طی 5 سال
برتانیا: 1.1 میلیارد دالر تا سال 2013
بانک جهانی: 1.1 میلیارد دالر طی 5 سال
اتحادیهء اروپایی: 770 میلیون دالر تا 2010
آلمان: 653 میلیون دالر تا 2010
کانادا: 600 میلیون دالر
ناروی: 500 میلیون دالر طی 5 سال
امارات متحده عربی: 250 میلیون دالر (مشارکت ناچیز کشور های مسلمان عربی در بازسازی افغانستان و ناکامی سیاست خارجی افغانستان در افزایش سهم آنان)
استرالیا: 234 میلیون دالر طی 3 سال
ایتالیا: 195 میلیون دالر طی 3 سال
صندوق انکشافی سعودی: 118 میلیون دالر
شبکهء انکشافی آغا خان: 100 میلیون دالر طی 5 سال
دنمارک: 84 میلیون دالر
ایران: 50 میلیون دالر (کمک)، 300 میلیون دالر (قرضه)، طی سه سال
کوریای جنوبی: 30 میلیون دالر طی سه سال
چین: 2.2 میلیون دالر
سیداکبر زیوری مدیر مسئول سایت پیمان ملی، جمعه 24 جوزا 1387
الرئيسية
أحدث الصور
لا يوجد حالياً أي تعليق