تشويش هاي يك وزير اسبق افغان

كمك هاي اقتصادي: تشويش هاي افغانستان "يك كشور ناكام"
افغانستان يك كشور شكنجه شده در يك گوشه فراموش ناشده جهان است؛ اما اين كشور براي هميشه به مثابه خانه هميشه گي اشرف غني 58 ساله كه قبلاً عضو هيأت رييسه بانك جهاني بوده است محسوب مي گردد. وي در حكومت انتقالي افغانستان براي

مدت دو سال بعد از فروپاشي حكومت طالبان به صفت وزير ماليه ايفاي وظيفه نموده است.
در حال حاضر او تشويش دارد كه امكان دارد كشورش يك بار ديگر به كشور ناكام مبدل گردد.
فساد اداري گسترده و حضور تروريست ها موانع اصلي در راه ارائه خدمات توسط دولت آنكشور به شهروندان آن مي باشند.
اوفكر مي كند كه جامعه جهاني با تمام نيات نيك آماده گي لازم براي پيشكش نمودن كمك هاي بيشتر را ندارد.
"ما مي خواستيم به تمام مشكلات به طور سريع رسيده گي نماييم، بدون اينكه تصور روشني از وضعيت عمومي داشته باشيم. مانند نياكان، بر حسب تصادف ما با برخوردهاي مقطعي كه بعضاً باعث بدتر شدن و يا تشديد مجموع مشكلاتي كه ما بايد با آن مجادله مي كرديم، شديم." او در كتاب تازه اش كه "كشور ناكام" يا چوكات كاري براي بازسازي شگاف جهاني - نام دارد اين مطالب را تذكر داده است.
"ما همه موافقيم كه فقر جهانگير قابل تحمل نيست. ما كوشش كرديم با اين موضوع با استفاده از ميكانيزم هايي كه 50 سال قبل ترتيب شده بودند مجادله نماييم. از سودان و سوماليا گرفته تا نيپال و تيمور شرقي و كوسوو مصرف ده ها ميليارد دالر در كمتر از نيمه يك قرن تنها نتايج برعكس بلندرفتن سطح اقتصادي و ايجاد سرمايه را داشته اند."
"به جاي آنكه به مردم اجازه داده شود ما تلاش داريم كه برنامه ترتيب شده توسط ما اكيداً تطبيق شده و مردم از طرق حل پيشنهادي ما استفاده ببرند." ‌ ‌
كليد بازسازي به نظر اشرف غني شناخت خواهش هاي قانوني شهروندان، موافقه بالاي اهداف و وظايف يك كشور از نقطه نظر شهروندان آن و تلاش براي جستجوي راه هاي عملي براي به دست آوردن اهداف آنان مي باشد.
وقتي كه يك كشور مشغول برآورده ساختن ضروريات ابتدايي شهروندان خود مي شود، كشور به يك دايره فاسد سقوط مي نمايد. در اين حالت مبارزه به خاطر به دست آوردن يكي از اهداف به يك اولويت مبدل شده، اعتماد مردم بر دولت كاهش يافته، ارگان ها قانونيت شان را از دست داده، اقتصاد شكل جنايتكارانه را به خود گرفته و توده هاي مردم از هم متفرق مي شوند.
بي توجهي به كشور ناكام زمينه را براي پرورش تروريست ها، حلقات جنايتكار، خشونت، مواد مخدر ومردم متفرق با ساحات غير قابل كنترول مساعد مي سازد. به گفته آقاي غني هفت سال بعد از فروپاشي رژيم طالبان افغانستان هنوز هم تلاش دارد تا خود را منحيث يك كشور موِفق تثبيت نمايد.
واضحاً افغانستان دست آوردهايي كه بر كمك هاي اقتصادي و وعده ميليارد ها دالر كمك خارجي استوار استند، داشته است؛ اما تعداد اندك افغان ها تغييرات مشخص را در زنده گي شان مشاهده مي كنند. فساد حكمفرما، نبود حاكميت قانون و ناكامي در برآورده ساختن خدمات اجتماعي مساوي از پشتيباني مردم از دولت مي كاهد.
او مي گويد: "فساد اداري به يك مشكل عمده افغانستان مبدل شده است. اين به مانند سرطاني است كه در همه وجود دولت انتشار يافته است." هيچ يك از مقامات عالي رتبه به جرم فساد اداري به محاكمه كشانده نشده و زنداني نشده است. به گفته اشرف غني تا وقتي كه عدالت در مورد همه يكسان تطبيق نشود تنفر و انزجار از ميان نخواهد رفت.
او مي گويد: "سياستمداران افغانستان نتوانستند يك برنامه ملي براي مردم پيشكش نمايند. آنها تنها به اهداف شخصي خود در مقابل منافع ملي دلبسته و اين حالت باعث به وجود آمدن فساد و نتيجاً يأس و نااميدي شده است."
اشرف غني ادامه مي دهد: "حالت موجود نتيجه ناتواني دولت است نه كاميابي و قدرت طالبان."
اومي گويد: "در عين حال تلاش هاي براي ارائه كمك ها منسوخ از جانب جامعه جهاني قابل انتقاد استند. ارگان هاي مربوط به ملل متحد در امور مربوطه شان از شفافيت لازم برخوردار نبوده و از ارائه حسابدهي در مورد فعاليت هاي شان سرباز مي زنند."
به گفته اشرف غني ،شش ارگان ملل متحد حتا از افشاي اين نتايج براي هيأت حقيقت ياب خود شان ابا ورزيده اند."
اشرف غني مي گويد: "اين ارگان ها ارتباط دوامدار نداشته و شامل پروگرام هاي هم آهنگ سازمان ملل متحد نمي باشند. در افغانستان هر ارگان داراي اولويت هاي مجزا بوده و ما نمي دانيم آنان تا چه اندازه صلاحيت دارند، به خاطري كه آنان حسابده نيستند."
به گفته اشرف غني كمك هاي تخنيكي بين المللي يك ضايعة بزرگ محسوب مي گردند. صدها ميليون دالر كه به منظور ارائه كمك هاي تخنيكي تخصيص داده شده است باعث افزايش فساد اداري و ضعف اداره دولتي شده است."
او قراردادي هاي امريكايي را مثال زده و مي گويد كه به خاطر اجراي محاسبه هاي ساده، آنان روزانه مبلغ 1500 دالر دريافت مي كنند؛ در حاليكه مي توان كادرهاي محلي را ظرف شش ماه براي ارائه خدمات بالمثل آموزش داد و از ضايع منابع جلوگيري نمود.
برعلاوه، ارگان هاي مربوط ملل متحد و انجوهاي خارجي، تقوا و پرهيزگاري لازم افراد بخش خدمات اجتماعي را كه براي موِفقيت خيلي ضرورت است ، كاملا نابود ساخته است.
اوادامه مي دهد: "در سال 2001 ما به تعداد 240000 كارمند ملكي داشتيم. آنان كاملاً آماده بودند در مقابل معاش 50 دالر در يك ماه خدمت نمايند؛ اما در سال 2004 همه كارمندان با استعداد ترك وظيفه و به راننده گي در دفاتر ملل متحد، بانك جهاني و يا انجو ها پرداختند. يك راننده در دفاتر ملل متحد ماهانه 400 دالر دريافت مي كند در حاليكه يك استاد دانشگاه تنها 50 دالر معاش دارد. در نتيجه 60 هزار كارمند ملكي ترك وظيفه نمودند."
در حاليكه كارمندان بين المللي مي خواستند روند شموليت اطفال در مكاتب را سرعت بخشند آنان در زمينه تحصيلات عالي به جوانان فارغ از مكاتب كاري هاي بزرگي انجام نداده اند.
اشرف غني مي پرسد: "در كشوري كه ده سال جنگ جريان داشته چه طور ما مي خواهيم بدون اينكه در بخش تحصيلات عالي سرمايه گذاري نماييم حكومتداري كنيم؟"
"جوانان نمي توانند مسوِوليت كشور را به عهده بگيرند در حاليكه آنان تصور درستي از مسوِوليت ها نداشته باشند."
"شموليت ميليون ها تن در مكاتب ابتدايي بدون ارائه يك اقتصاد كارآ راه درستي براي برقراري امنيت در كشور نيست."
اضافه تر از هر چيزي اشرف غني خواهان قطع دست درازي كشورش براي گدايي و افزايش سرمايه گذاري در آن مي باشد. اگر براي افغانستان زمينه دسترسي به ماركيت هاي جهاني مهيا گردد امكانات خوبي براي پيشرفت خواهد يافت.
"اگر چهل كمپني بزرگ جهاني براي توليدات عمده، امكانات عرضه را مهيا نمايند وضعيت و امكانات اقتصادي افغانستان شاهد يك تغيير بنيادي خواهد بود."
"ما ضرورت به دور هم جمع شدن شخصيت هاي حقوقي بين المللي كه بتوانند با شرايط خاص افغانستان مقابله نموده و براي مردم آن زمينة اشتغال را مهيا سازند داريم. جامعه كمك رسان اين موضوعات را ندانسته و از نظاميان تقاضاي برآورده شدن اين مأمول به عمل آمده است. كاري كه آنان هيچ گاه براي اجراي آن آماده گي نداشته اند."‌



هفته نامه کابل