الرئيسية
أحدث الصور
یوسف آرینتا
چرا گپ؟
ازسه چارهفته پیش در سایت پندار خواندم، 29 دسمبر2007 گفتگوی انترنتی (پالتاکی) دراطاق" گپسرا" راه انداخته میشود. بنابر برداشت نه چندان خوب از همکلامی که عده ای ازمنابع و افراد افغانستانی در گفت و شنیدهای انترنتی پیشین درذهن شنوندگان شان گذاشته اند چندان تمایلی نبود که من نیزشنونده سرخورده ازآب درآیم. به توصیه شماری از دوستان تشویق شدم تا برغم شنونده خاموش در پای بلندگوی کمپیوتربی زبان ومؤدب بنشینم و را حت به حرفهای زبانداران با ادب وبدور ازتیرس دید کوش بدم. عنوان بحث (نقش نیروهای مترقی) وطبعاً مراد شرائط حاضرپییچیده افغانستان است. هرکدام ازسه واژه روشن سیاسی مورد بحث را به زبان غیرسیاسی برگردان میکنیم تابرای خواننده گره های کلامی آن عنوان بازشده باشد( اثرگذاری توانائی افزون شَوِنده). پس هدف از انتخاب چنان یک عنوان میباید اثرگذاری روی یک نیروی روبرشد را به کنکاش میگرفت. جاداشت که گپسرا اثرگذاری اش را از توانائی فزوده شدن کتله های انسانی و تبدیل آن به باشگاه بزرگتر نقطه عطف قرارمیداد. پرشسهای امروز در مورد گپسرا همین است که، آیا به افزون شونده کمک بهم پیوندی کردند و یا افزار گریزازحلقه شدند؟ گردانندگان و سخنوران ازپشت تریبیون کارشان چه بود، میخواستند خودشان را مطرح باشند یا مطابق به اصول افهام و تفهیم "افزون شونده" را رهبردی میکردند؟
درکارسیاسی، افزون شونده ها آدمهاست که توانائی وجودی وجمعی آنها در پروسه "تغیر" اثردارد و کار روی تغییر درهر وضعیتی خودش یک برنامه سیاسی است مبتنی برهدف یا اهداف حساب شده. تعهد، ایمان، صداقت، وجدان اینها واژه های تربیتی اند- ولی، توانائی فکری و کاری انسان، کسبی است و درکیفیت تغیروضعیت و نتیجه تعین کننده است. طبعاً آنهایکه پشت خط گفت و شنود قرار میگیرند حتماً یکمقداری به این معیار ها توجه میداشته باشند.
دیگراز لازمه های تغیر وضعیت، دپلماسی است. دپلماسی عبارت ازبهم نزدیک کردن دو یا چند دیدگاه است تا مسیر برای ادامه برنامه وحرکت های آینده در پاسخگوئی به موضوع مطرح شده بازنگهدارد. آیا "گپسرا" معمول های ذکر شده بالا را در متنش داشت وبرآورده کرد؟ این پرسشی است که گوینده ها، سخنرانها و شنونده ها در برابر خودشان مطرح کنند و از خود جواب بگیرند.
درگفت وشنودهای انترنتی، دپلوماسی، تعهد، صداقت، توانائی فکری و کاری، معیار اشتراک دریک مجمع است.اگر جنین تصور شود که این که "گپسرا" و یا هرتالارگپ بازارمکاره است وهرکس میتواند بی خیال متاع خود را روی صحن آن پهن کند و از راه بلند گوی (مجانی) اعلان وبفروش برساند، تصور نادرست و تحقیربه روشنفکری همگانی است. نشست، گفت وشنود درارزیابی موقعیت خطیرانسانها و یک کشور بی رمق، میدان بازی گلادیاتورها نیست که هر کدام زره بپوشد و با تیرو کمان،گرزو شمشیر وارد صحنه شوند و به جان رقیب یا رقبای ذهنی بیفتند. یا جایکه برای گفتگو وابراز نظر است با حضور و با واساکت انتحاری برتن برای انفجار رقیب یا رقیبان کارغیرمتمدنانه است ، آن آغا و یا آغایون که چنین اندیشه وخصلت دارند باید بدانند که با چنین عمل و پیشآمد خود نیزبه جمع مردگان معنوی میپیوندند.
در گپسرا به سه جور آدمها برمیخوردید. آنهایکه ایدیولوژی را مقدم به ارزشهای انسانی میدانند و ارمان عدالت طلبی خیال پردازانه دارند که آن معبد ها در حضورنسل ما درپایان قرن گذشته فروپاشید. گروه دوم بازی گران نقشی اند که با خود خواهی و بلند پروازی های میراثی، بر سر آینده ناپیدا دعوای مفت میکنند و به شکارسایه قدرت برآمده اند. گروه سومی کورذهن های کینه توز اند که ناخودآگاه برای لذت بردن لحظه ای با نادانی ذاتی و کج بحثی بیمورد آتش به خرمن هستی خود و وطنش میزند.
هیچ نیاموختن در ذات انسان نیست ، ولی ما چیزی کم دارم که نمیتوانیم بیاموزیم و یا بد میآموزیم تا خودمان را تکمیل کنیم. روزی دوست عاقلی بمن گفت " زمانیکه ما افغانها گرسنه باشیم باهم میجنگیم و زمانیکه سیر هستیم به همدیگر نفرت میورزیم". و این جنگیدن و نفرت ورزیدن محاصل کمبودهای فرهنگی ماست وبس! وبه همین سبب است که گستردگی تفکر و دیدگاه ها را تحمل نداریم وندرتاً به نکات نظر مشترک دست میآبیم.
پایان
لا يوجد حالياً أي تعليق