قدرت گیری طالبان و مافیای حمل و نقل
----------
امروز می خواهم درباره ی مافیای ترانسپورت در افغانستان بنویسم. وقتی که از قاچاق در افغانستان حرف می زنیم ذهن مان بی اختیار به موضوع قاچاق مواد مخدر می رود که درست هم هست. افغانستان بیشتر از 80 درصد بازار مواد مخدر را در اروپا و تقریبا 100درصد مواد مخدر منطقه را تامین می کند. اما در کنار این، مافیای بزرگ ترانسپورت مستقر در پاکستان هم هست که از طریق افغانستان هم دسترسی به بازارهای ایران دارد و هم به جمهوری های آسیای میانه پس از استقلال آنها از روسیه. آنچه که بوسیله ی قطار کامیون ها به این بازارها می رود از مواد مخدر و اسلحه و بنزین هست تا وسایل برقی و مواد غذایی. مسیر کالاهای قاچاق از شیخ نشین های خلیج فارس به پاکستان و از آنجا به افغانستان، ایران، ترکمنستان، ازبکستان و تاجیکستان است.
بیشترین کالایی که مافیای ترانسپورت از ایران به افغانستان وارد می کند بنزین و سوخت است. بنیادهای اقتصادی و مقامات رسمی و افرادی در سپاه پاسداران هم در کشور ما با این مافیا همکاری می کنند و سود می برند.
اهمیت این مافیای بزرگ که بزرگترین مافیای ترانسپورت جهان هم هست، در روابط نزدیک شان با طالبان در افغانستان است.
پایگاه های این مافیا در دو شهر پیشاور و کوتا (Quetta) در پاکستان در منطقه ی پشتون نشین نزدیک به افغانستان است. هم سازمان امنیت پاکستان و هم مقامات اداری و ارتشی در آن شریک و دست اندرکار هستند. برای دیدن محل به نقشه نگاه کنید.
مافیای کوتا بیشترین روابط را با طالبان دارند. جاده های جنوب افغانستان سالهاست که عملا در اختیار طالبان است. طالبان حتی همین امروز و بخصوص در این یکی دو سال اخیر دوباره کنترل کامل این جاده های ترانزیت را بدست گرفته اند. نیروهای طالبان امنیت این جاده ها را برای مافیای ترانسپورت حفظ می کنند و همین منبع درآمد بزرگی برای تامین هزینه های جنگی آنها هم می شود. یعنی عوارضی که بابت عبور از این جاده ها باید بپردازند. کوتا ضمنا یک مرکز بزرگ سربازگیری طالبان از مدارس دینی آنجا هم هست.
پیش از یکی از حملات طالبان، فقط در یک روز مافیای ترانسپورت 130 هزار دلار به آنها کمک کرد و تازه این بغیر از مبلغ ثابت ماهانه و زکات است که به طالبان پرداخت می کنند. موقعی که طالبان در قدرت بود، فشار این مافیا بود که باعث حمله به شهر هرات و تصرف آن شد. به این ترتیب مافیای ترانسپورت توانست هم به جاده های منتهی به ترکمنستان و هم به جاده های ایران دسترسی پیدا کند. معلوم است که در قبال دسترسی به این جاده ها و حفظ امنیت آنها، پول زیادی به خزانه ی طالبان سرازیر می شد. موقعی که طالبان قدرت را در دست داشت عوارض عبور برای هر کامیون از پیشاور تا کابل 150 دلار بود.
غیر از زکات و عوارض راه، بسیاری از فرماندهان طالبان خودشان در این مافیا مستقیما شریک هستند و خودشان یا نزدیکانشان صاحب کامیون هایی هستند که در این راهها حمل و نقل می کنند.
یکی از جاده ها از کوتا به چامان است که از آنجا وارد جنوب افغانستان می شوند و بعد، از غرب افغانستان یا راهی هرات و جمهوری های آسیای میانه می شوند و یا راهی ایران. موضوع بر سر یک یا چند کامیون نیست. فقط در چامان ممکن است روزی 300 کامیون راهی جاده های افغانستان باشند.
مافیای ترانسپورت در طول سالها، برای کشیدن جاده های امن، هکتارها زمین را از بوته های صحرایی و درخت پاک کرده اند که باعث گسترش بیابان های خشک در افغانستان می شود.
همانطور که گفتم حتی امروز هم که نیروهای ناتو و دولت افغانستان به ظاهر کنترل افغانستان را بدست دارند، جاده های جنوب قندهار در دست طالبان است. اطراف قندهار و بطور کلی جنوب افغانستان که منطقه ی پشتون نشین است عملا هیچوقت از مرزهای رسمی میان پاکستان و افغانستان پیروی نکرده اند و روابط میان قومی آنها آنقدر قوی بوده که در واقع این مرزها وجود واقعی نداشته اند. می دانیم که طالبان یک نیروی مذهبی رادیکال پشتون است و سربازان طالبان، شاگردان مدرسه های مذهبی همین مناطق بخصوص در خاک پاکستان و اردوگاه های پناهندگان افغانی هستند. طالبان در این مناطق در واقع در منطقه ی بومی خودشان هستند و زیر چتر حمایت قومی شان عمل می کنند.
در این یکی دو ساله ی اخیر که دوباره طالبان بخصوص در جنوب افغانستان قدرت گرفته اند، یکی از منابع بزرگ مالی شان همین عوارض جاده ها
و کمک های مافیای ترانسپورت مستقر در پاکستان است.
منبع
اين مطلب آخرين بار توسط در الجمعة 16 نوفمبر 2007 - 20:42 ، و در مجموع 4 بار ويرايش شده است.