بارک اوباما

منبع: In Defence Of Marxism
برگردان: وندا نوژن
انتخابات مقدّماتی برای برگزیدن نامزدهای جمهوری خواهان و دموکرات ها (دو تا از بزرگترین احزاب بورژوایی) در انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا توّجه بسیاری از رسانه های جهان را به خود معطوف کرده است. حزب دموکرات در آخرین انتخابات کنگره پیروز شد (در حال حاضر آن ها در هر دو مجلس کنگره اکثریت را دارند) و یک فرصت خوب برای پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری دارند.
دو تن از نامزدهای آنان، در حال رقابت بر سر چیزی هستند که در حال حاضر منطق حاکم در سیاست آمریکا شده است. یکی ]از کاندید ها[ یک خانم (هیلری کلینتن) است و دیگری یک سیاهپوست، براک اوباما.
و پیروزی های اخیر او ]اوباما[ در ویسکانسین و هاوایی فشار بر روی هیلری کلینتن را بالا برده است. امّا، اوباما به راستی از چه چیزی حمایت می کند؟ برای پی بردن به این موضوع، نگاهی به وب سایت رسمی او می اندازیم.
برنامه ی او
درمورد عراق چنین است: اوباما مخالف جنگ است و پیشنهاد بازگشت سربازان را در طی 16 ماه می دهد. هم چنین او پیشنهاد بستن گوانتامو را مطرح می کند.
درباره ی ایران: "اگر ایران برنامه های هسته ای و حمایت از تروریسم را متوقف کند، ما مشوق هایی هم چون عضویت در سازمان تجارت جهانی، سرمایه گذاری اقتصادی و حرکت به سوی روابط دیپلماتیک عادی را به او ارائه می دهیم؛ و اگر ایران رفتار نگران کننده ی خود را ادامه دهد، ما فشار اقتصادی و انزوای سیاسی مان را افزایش خواهیم داد."
درباره ی روابط بین الملل: ایالات متحده آمریکا باید مبارزه علیه تروریسم و برنامه های هسته ای ایران و کره ی شمالی را هدایت کند. آمریکا باید پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای را بسط دهد، و مجازات های قانونی علیه ایران و کره ی شمالی را افزایش بخشد. حضور دیپلماتیک خود را، خصوصاً در آفریقا، افزایش دهد؛ به دولت های ضعیف تر جهت کاهش فقر و توسعه ی بازارهایشان یاری رساند؛ "انعطاف پذیری" بیشتری به فرماندهان سربازان سازمان ملل نشان دهد؛ سرمایه گذاری را جهت مدرنیزه کردن ارتش آمریکا افزایش دهد؛ به تعداد سربازان 65000 نفر وبه تعداد تفنگداران دریایی 27000 نفر بیفزاید.
درباره ی اسرائیل: او برای هر دو کشور اسرائیل و فلسطین کارهایی انجام خواهد داد.
درباره ی مهاجرت: او پیشنهاد افزایش امنیّت در مرزها و بندرها را می دهد (این امر به خاطر جلوگیری از ]ورود[ مهاجرین غیر قانونی است)؛ او وعده می دهد کارفرمایانی را که به استخدام مهاجرین غیرقانونی می پردازند، مجازات کند، فرصت ها را برای مهاجرت های قانونی افزایش دهد( اگرچه او برای این منظور هیچ ابزار معیّنی پیشنهاد نمی دهد)؛ و کمک کردن به رشد اقتصادی مکزیک به جهت جلوگیری از مهاجرت (هم چنان بدون توضیح چگونگی ]این کمک[)
درباره ی اقتصاد: کاهش مالیات هایی که فقرا و طبقات میانه باید بپردازند. در سازمان تجارت جهانی، او قصد دارد تا از مشاغل آمریکا حمایت کند. او سازمان تجارت جهانی را تحت فشار قرار خواهد داد تا سوبسید بر صادرات آمریکا را ممنوع کند و از توافق تجاری آزاد آمریکای شمالی (1) دفاع می کند. او پیشنهاد بهبود شرایط و آموزش کارگران بیکار، پول بیشتر برای توسعه ی منابع انرژی تجدید پذیر، آزادی تشکیل اتحادیه ]ی کارگری[ مستقل از کارفرمایان قلدر، دفاع از حق اعتصاب، افزایش حدّاقل دستمزد، ایجاد یک "سیستم ارزشیابی کارت های اعتباری" (2) و یک "منشور حقوق شهروندی استفاده کنندگان از کارت های اعتباری" (3) را مطرح می کند. او وعده ی ارائه ی سود مالی به شرکت هایی که مراکز اجرایی شان در داخل ایالات متحده می باشد، افزایش تعداد کارگران ایالات متحده آمریکا، استحکام بخشیدن به سیستم بیمه ی سلامتی، و به کارگیری کارگرانی که در نیروهای مسلّح خدمت کرده اند، می دهد.
درباره ی خدمات بهداشتی: ایجاد یک الگوی جدید بیمه ی خدمات بهداشتی ملّی. افزایش رقابت بین شرکت های دارو سازی. ایجاد مشوّق هایی برای استفاده از داروهایی عمومی (4).
درباره ی بازنشستگی: قوانین فعلی مربوط به ورشکستگی بانک ها پیش از کارگران از بانک ها حمایت می کند. او پیشنهاد می کند که با قرار دادن کارگران در ابتدای فهرست طلبکاران، از مستمری بگیران حمایت شود. هم چنین او مخالف خصوصی سازی (بیشتر) تأمین اجتماعی است.
این ها اصلی ترین وعده های انتخاباتی در برنامه ی او هستند که بر روی وب سایت وی منتشر شده است. پیش از بحث بر سر همه ی این موارد، ارزش دارد تا آن چیزهایی را که او ذکر نمی کند مطرح کنیم: تناقض ]مفهوم[ قانون میهن دوستی (5)، که از این طریق، شما می توانید بدون اتهام، یا بدون هرگونه رسیدگی قانونی زندانی شوید، و به پلیس اجازه داده می شود تا افراد را به خاطر "خصوصیات نژادی" شان بازجویی کند، موضوعی که پس از شورش سیاهان در دهه های 1950 و 1960 از بین رفت، ولی در حال حاضر مجدّداً مطرح شده است.
اوباما در سخنرانی انتخابات مقدّماتی خود، در آیوا، توضیح داد که متحّد کردن دوباره ی آمریکا ضروری است و تقسیم ]آمریکا[ به ایالات جمهوری خواه و دموکرات دیگر قابل قبول نیست. اوباما پیشنهاد افزایش مالیات ها را برای شرکت هایی مطرح می کند که تولیدات خود را در خارج از کشور می فروشند، ]او وعده می دهد[ که اشکال جدیدی از انرژی را جهت مبارزه با صنعت نفت به کار خواهد برد، سربازان ]آمریکایی[ در عراق را به خانه هایشان باز خواهد گرداند، و این که آمریکا و جهان با تروریسم و سلاح های هسته ای مبارزه خواهد کرد.
او پیشنهاد اتحاد آمریکا و میهن پرستی را مطرح می کند تا به مبارزه با مؤسّسات بزرگ و حمایت از سیستم ]آمریکا [ بپردازد؛ او می گوید که حقوق کارگران و اتحادیه ها را تضمین می کند.
اگر ما به تاریخ نگاهی بیندازیم، می بینیم که یک رئیس جمهور دیگر در آمریکا وجود داشت که در راستای همین خطوط مشابه برای مردم آمریکا سخنرانی می کرد: فرانکلین.دی. روزولت. با شنیدن سخنرانی های او، ممکن است کسی تعجّب کند که چرا هیچ تحلیل گر سیاسی چنین مقایسه ای نکرده است؟ امّا اوباما چیزی بیشتر از این مقایسه است. او طی سخنرانی خود در اتحادیه ی فلزکاران، بر حمایت از حق اعتصاب برای کارگران تأکید کرد. او اظهار داشت که اگر در گذشته گفته می شد " آن چه برای ]شرکت[ جنرال ماتِرز خوب است، برای ایالات متحده آمریکا هم خوب است"، امّا اکنون زمان آن است که بگوییم "آن چه برای اتحادیه ها خوب است، برای آمریکا خوب است".
حقیقت این است که تمامی تحلیلگران از آن چه که موجب چنین مقایسه ای می شود می ترسند. آیا این بدان علّت است که بحران بر فراز ماست و تنها راه برون رفت از این سیستم روزولت دیگری است؟ اجازه دهید به یاد آوریم که هیچ یک از به اصطلاح "آزادی ها" ی ]پیشنهاد شده[ در سخنرانی اوباما قابل دفاع نیست: افزایش در بودجه ی نیروهای مسلّح، افزایش در نفرات آن ها؛ نظارت شدیدتر بر مرزها، پول بیشتر برای اف بی آی؛
امّا حتی کلمه ای در مورد قانون میهن پرستی که آزادی های شهروندان عادی آمریکایی را محدود می کند، صحبت نشده است.
ما در حال ورود به یک بحران اقتصادی هستیم و امکان دارد که بورژوازی آمریکا در اندیشه ی یک راه حل در راستای خطوط یک برنامه ی "نیو دیل" (6) جدید از نوع روزولت باشد. مشکل اینست که آیا شرایط برای چنین برنامه ای موجود است؟ دنیا از دهه ی 1930]تا به الآن[ تغییر کرده است؛ استالینیسم، که به عنوان یک مانع برای توده هایی عمل کرد که در تلاش برای ایجاد انقلاب بودند، سقوط کرده است. از سوی دیگر، نیروهای مارکسیسم انقلابی پس از هفتاد سال مبارزه هنوز هم بسیار ضعیف اند.روند ساختن این نیروها، با جهش های ناگهانی و اتفاقی ِ هم مثبت و هم منفی، آرام و تدریجی بوده است.
ما هم چنان بر اعتقادمان به طبقه ی کارگر، خصوصاً در شرایط دشواری که در مقابل آن ها وجود دارد، پافشاری می کنیم. هر کارگر آمریکایی که شغل خود را از دست می دهد می داند که این به چه معناست، و ما مطمئن هستیم که کارگران مسیر درست را برای حلّ مشکلات خود پیدا خواهند کرد.
احتمالاً به نظر می رسد که کارگران نخست می بایست از تجربه ی داشتن یک رئیس جمهور سیاهپوست که وعده ی انجام کارهای بسیاری را می دهد، امّا وفاداری او ]به این وعده ها[ بسیار اندک است، جان سالم به در برند.
رئیس جمهوری که دفاع از سرمایه داری را دنبال می کند، ولو یک سرمایه داری "انسانی" تر که شرایط برای آن موجود نیست و به زودی تمامی جنبه های بی رحمی و سبعیّت آن آشکار خواهد شد؛ رئیس جمهوری که از یک سیاست خارجی که ایالات متحدّه آمریکا را به عرصه ی سازمان ملل متحد باز می گرداند و "آزادی" بیشتری به فرماندهان سازمان ملل می دهد دفاع می کند؛ رئیس جمهوری که می خواهد نیروهای ارتش را بسط دهد و آنان را به سلاح های مدرن جدید تجهیز کند؛ رئیس جمهوری که می گوید از اتحادیه های آزاد کارگری، حقّ اعتصاب و آزادی های مدنی دفاع می کند؛ ولی هیچ چیزی در مورد قانون میهن پرستی نمی گوید.
براک اوباما و آرای سیاه پوستان