الرئيسية
أحدث الصور
| 'جنگ، پول و گلوله'؛ محور تلاشها در افغانستان | ||||||||
اکونومیست در ابتدا به درگیری بین نیروهای دولت افغانستان و نیروهای طالبان در "چارباران" در ولایت پکتیکا در شرق افغانستان در اواخر ماه آوریل که در آن نیروهای دولتی از نظامیان آمریکایی کمک خواستند و در نتیجه آن نیروهای طالبان کشته شدند و شماری از آنها که نیز فرار کردند تعقیب و سپس کشته شدند، اشاره می کند. به گفته این هفته نامه این حادثه اهمیت ویژه ای دارد؛ چرا که این عملیات مثالی از استراتژی است که با نام "پاکسازی-کنترل- بازسازی" در افغانستان شهرت پیدا کرده است. نیروهای افغان نشان داده اند که می توانند منطقه ای را که از سوی نیروهای آمریکایی پاکسازی شده است تحت کنترل خود نگه دارند. به نوشته اکونومیست، در جنگی که اوضاع در آن اغلب متغییر است؛ این استراتژی خبری خوشایند است. به نوشته هفته نامه اکونومیست در سال گذشته میلادی 232 سرباز غربی در افغانستان کشته شدند و به نظر نمی رسد که وضعیت در سال جاری بهتر شود. به نوشته این نشریه و به نقل از تخمینهای سازمان ملل متحد در سال گذشته میلادی حداقل 8000 افغان در درگیریها کشته شدند که بیش از 1500 نفر آنها غیر نظامی بودند. این نشریه می نویسد که به نظر مقامات پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) استفاده از حملات انتحاری از سوی طالبان نشانگر این است که آنها ضعیف شده اند؛ اما در ادامه اکونومیست می نویسد در عین حال می توان نتیجه گرفت که طالبان در حملات خود با زیرکی بیشتری عمل می کنند. نشریه به نقل از ژنرال دان مک نیل، فرمانده نیروهای یاری امنیتی (ایساف) در افغانستان می گوشد که نیروهای تحت امر او منابع کافی در اختیار ندارند اما به گفته وی اردوی ملی افغانستان و پیس این کشور تا سال 2011 قادر خواهد بود که در ماموریتها نقش اصلی را داشته باشد و در آن زمان نیروهای ناتو بیشتر نقش مشاوره در ماموریتها را ایفا خواهند کرد. آموزش دهندگان غربی ارتش افغانستان می گویند که افراد اردوی ملی افغانستان بطور مثال در مقایسه با سربازان عراقی در مقابله با دشمن کمتر از خود ترس نشان می دهند اما شاید مشکل اصلی این باشد که چگونه آنها را در حین عملیات از مقابله با دشمن عقب نگه داشت تا جنگنده های نیروهای یاری دهنده غربی بتوانند براحتی شبه نظامیان مسلح را مورد هدف قرار دهند. اردوی ملی افغانستان با حمایت مالی آمریکا و تشدید فعالیت آموزشها اکنون بیش از 50 هزار نفر نیرو دارد. گفته شده که تا سال 2010 نفرات این نیرو به 80 هزار نفر خواهد رسید. نفرات پلیس افغانستان نیز بطور کامل در حال باز آموزش قرار دارند. به نوشته اکونومیست هیچکس معتقد نیست که این تعداد نیرو برای افغانستان کافی باشد. جمعیت افغانستان کم و بیش معادل جمعیت عراق است و از نظر جغرافیایی از این کشور بزرگتر است. اما با این وجود کمتر از یک سوم نیروهای امنیتی (در مقایسه با عراق) در این کشور بکار مشغولند. اما با این وجود ظرف چند ماه آینده این نیروهای افغان خواهند بود که قرار است کنترل کابل را بدست بگیرند.
به نوشته اکونومیست اطلاعات امنیتی در مورد افغانستان بسختی وجود دارد اما با به گفته اکونومیست این روزها کشور را می توان به دوقسمت نسبتا آرامتر شمال و غرب و قسمت متشنج جنوب و شرق تقسیم کرد. اکونومیست می گوید که کمتر کسی مخالف این نظر است که آمریکاییها که کنترل شرق افغانستان را در دست دارند از همتایان خود در پیمان آتلانتیک شمالی که در جنوب مستقر هستند بهتر عمل کرده اند. اما تفاوت جنوب و شرق را شاید بتوان در مزارع آن دید. امسال درحالیکه مزارع در ننگرهار و کنر (در شرق افغانستان) پوشیده از گندم است ؛ هلمند و قندهار در جنوب پوشیده از گل خشخاش است. مناطق نا امن بهترین محل برای کشت خشخاش است و جنوب افغانستان منطقه ای بسیار نا امن است. تجارت مواد مخدر از یک سود به خشونتها دامن می زند و از سوی دیگر دولت را فاسد می کند. به نوشته اکونومیست از آنجاییکه اروپاییها نمی تواند و یا نمی خواهند نیروی بیشتری در مقابل طالبان قرار دهند، نشانه هایی وجود دارد که تلاشهای نیروهای بین المللی در جنوب افغانستان بیشتر رنگ آمریکایی بخود می گیرد. سال گذشته افزایش کمی در تعداد نیروهای آمریکایی در منطقه دیده شد. امسال اما نیروی بیشتر آمریکایی با حمایت هوایی بمراتب بیشتر از 7500 نفر از نیروهای بریتانیایی برای هفت ماه در جنوب افغانستان مستقر شده اند. در همین رابطه همچنین شایعاتی وجود دارد مبنی بر اعزام حدود 7000 نیروی بیشتر آمریکایی به منطقه. دلایل متفاوتی وجود دارد که چرا مناطق جنوبی از شرق کشور نا آرامتر هستند. ساختار قبیله ای در جنوب ضعیفتر است و بنابر این برای ریش سفیدان محلی مشکل تر است تا بتوانند با اعضای قبیل به تفاهم برسند. این مناطق از کابل، پایتخت، و راههای اصلی مواصلاتی تجارتی دور هستند، مردم این مناطق از تحصیلات کمتری برخوردار هستند و بیشتر از خارجیان واهمه دارند. مناطق جنوبی در عین حال قلب ایدیولوژیکی طالبان است. به نوشته اکونومیست به نظر می رسد که در نهایت و پس از بارها آزمایش و خطا اکنون نیروهای خارجی در افغانستان بر سر بنیانهای مبارزه با ستیزه گری در افغانستان توافقاتی حاصل کرده اند. هدف این توافقها فقط کشتن ستیزه جویان نیست؛ بلکه حفاظت مردم منطقه و افزایش قدرت دولت افغانستان است. گفتگو، توسعه، عفو عمومی و سازش از جمله راههایی است که می تواند به ضعیفتر کردن ستیزه جویان کمک کند. اکونومیست به نقل از یک افسر بریتانیایی جمله ای از یک محقق مسلمان قرن 9 هجری را (در خصوص مشکلات) اینگونه بیان می کند: بدون ارتش دولتی نیست بدون پول ارتشی نیست بدون رفاه پولی نیست و بدون عدالت و مدیریت خوب رفاهی وجود ندارد. در خصوص اختلافات بریتانیا و آمریکا بر سر عملکرد نیروهایشان در شرق و جنوب، اکونومیست می نویسد بریتانیایها می گویند که آمریکاییها زمان و منابع کافی را در اختیار داشته اند. به گفته آنها، آمریکاییها از سال 2001 و سقوط طالبان در شرق افغانستان مستقر بوده اند. اما این در حالیست که نظامیان بریتانیایی از سال 2006 در جنوب مستقر شده اند. به علاوه آنکه آمریکا نیروهای بیشتری برای استقرار در محل در اختیار دارد. آمریکاییها آنقدر نیرو دارند تا آنها را تا نزدیکی مرز افغانستان با پاکستان مستقر کنند، در حالیکه بریتانیا و کانادا تعداد کمی نیرو دارند که در منطقه پخش شده اند و بنابر این مرزهای جنوبی و برخی دیگر از مناطق در کنرل ستیزه جویان است. به نوشته اکونومیست تفاوت اصلی بین آمریکا و بریتانیا در مسایل مالی نهفته است. به نوشته اکونومیست بیشتر کمکهای مالی نیروهای بریتانیایی از طریق مقامات کابل توزیع می شود که هدف از این روش ایجاد زیر ساختارهای دولتی است. این درحالیست که منابع مالی آمریکاییها از طریق پیمانکاران خصوصی برای انجام پروژه های بزرگ بکار گرفته می شود. در همین حال، اکونومیست می نویسد آمریکاییها با پول با ستیزه جویان مبارزه می کنند. به نوشته اکونومیست اگر ستیزه جویان بطور مثال 5 دلار در روز به یک جنگجوی خود می پردازند، آمریکاییها 5 دلار و 50 سنت به کارگری که در پروژه جاده سازی کار می کند، پرداخت می کند. این هفته نامه بریتانیایی نوشته است که آمریکا علاوه بر تلاشهای اقتصادی، و نظامی فعالیتهای خود را زمینه های دیگر افزایش داده و در این راه از مردم شناسان، محققیق علوم سیاسی و متخصصین کشاورزی نیز بهره گرفته است. اما اکونومیست می نویسد که مهمترین مشکل در افغانستان، ضعف دولت مرکزی است؛ و در این رابطه به فساد در رده های مخنلف دولتی اشاره دارد. تولید تریاک در افغانستان که به نوشته اکونومیست 90 درصد کل تولیدی جهان است، از دیگر مشکلات است. هفته نامه بریتانیایی می نویسد که محبوبیت آقای کرزی کاهش یافته است و بسیاری نیز خواهان کناره گیری وی هستند و برخی از احزابی که از آقای کرزی حمایت کرده اند اکنون در مخالفت با او قرار دارند. اما در عین حال این نشریه می نویسد که دیپلماتهای غربی از این نگرانند که دخالت بیشتر در امور افغانستان باعث شود که آقای کرزی بیشتر بصورت یک دست نشانده غربیها دیده شود. در انتها اکونومیست می نویسد که نیروهای خارجی در افغانستان می جنگند و به پروژه های خدماتی کمک می کنند؛ اما تا هنگامی که دولت در کابل تلاش بیشتری بخرج ندهد، مشکلات باقی خواهند ماند و تلاش نیروهای خارجی بی ثمر می باشد. | ||||||||
'جنگ، پول و گلوله'؛ محور تلاشها در افغانستان
admin- Admin
- تعداد پستها : 7126
Registration date : 2007-06-20
مُشاطرة هذه المقالة على: 
مواضيع مماثلة
لا يوجد حالياً أي تعليق