روزهاى سربى در اردوگاه سفيد سنگ

http://issuu.com/abdulnabiaryan/docs/_______________________________

فصل اول

"اردوگاه سفيد سنگ" پنج شنبه 1378/6/4
اتوبوس با سر نشينان خسته و گرسنه خود در برابر درب بزرگى ‏ايستاده مي شود، كه بر سر دروازه ورودي آن که با قدرت برق اينسو و آنسوي مي رود، نوشته شده است " اردوگاه سفيد سنگ" 31 سر نشين موتر را از موتر پياده مى‏كنند؛ تعدادى مامورمسلح از داخل اردوگاه همانند دشمنان قسم خورده از دروازه اردوگاه بيرون مي آيند، به سرعت اطراف اتوبوس و سر نشينان آن را محاصره مي کنند، و ناخنهاي شان بر روي ماشه کلاشينکوفهاي اسلامي شان بازي بازي مي کند، مامور مستقربر روي برجك نگهبانى که بر فراز درب کلان برقي استقرار دارد، به خود حالت آماده باش مي گيرد، و سربازي که از قم تا اينجا همراه مهاجرين آمده بود، به پشت پاشنه پاه هر يک از اسيران مهاجر با يك لگد به قوزك پاهاى مهاجرين شايد به رسم خدا حافظي مي کوبد، و همه را در جاى مخصوص هدايت مى‏كند تا بتواند تحويل مقامات اردوگاه بدهد!!
در برابر درب برقي، همه را در صف‏هاى منظم مى‏نشاند، ابتداء با مامورهاى اردوگاه مشتركاً آمار مى‏گيرند، بعد از طريق فرمى كه از يگان ويژه شهر قم به همراه خود دارد، همه را يکي يکي با نام مي خواند و به مقامات اردوگاه تحويل مي دهند.
گويا 31 نفر كامل مى‏باشد، درب برقى باز مى‏شود همه وارد اردوگاه مي شوند، درب برقي بسته مي شود، موتر حامل ما و آزادي در وحشت پشت دروازه هاي آهني مي ماند، و صداي به هم خوردن دروازه تا اعماق وجود انسان فرو مي رود. بازهم همه را شمارش مي کنند و تعداد كامل مى‏باشد ؛ رسيد 31 نفر را به پاسداراني که ما را اينجا آورده اند ميدهند و آنها منطقه را ترک مي کنند.
يکي از مأمورين بچه هارا به طرف درختى دورتر از درب برقى مي کشاند و اعلام مى‏كند؛ هركس وسائل همراه خود دارد به کناري بگذارند و آماده باشند براى بازرسى؛ اما كسى به همراه خود چيزى ندارد، تعدادى از دستگير شده گان، به همراه خود لباس كار دارند، زيرا آنان را از فلكه (مکاني در ايران براي آناني که براي سر کار رفتن مي روند) گرفته‏اند و بقيه را هم كه از بازار!
يکي از عساکر با خشم و تحقيرمي گويد؛ ناس - سيگار - و... هرچه داريد کنار آن درخت بريزيد!
باز با دهان خودش شکلک در آوده و ادامه مي دهد،
- اگه توى بازرسى گير بيارييم نگوئيد نگفتيد!
كسانيكه سيگار و ناس داشتند همه را ريختند كنار درخت، وبعد بازرسى شروع شد؛
يكى يكى بچه هارا بازرسى كردند و بعد از بازرسي همه را در کنار ديوارى باسيمهاى طورى قطار ايستاد نمودند، و بعد همه را به ترتيب، به سوي درب قرمز رنگى فرا خواندند، که گويا آنجا ديگر پايان خط است، براي من بسيار جالب بود، اردوگاه براي سرزميني که در آن به گفته رهبر معظم بزرگشان که مي گفت، اسلام مرز ندارد، اما هيچ کس نفهميده بود که در چنين اسلامي حتما اردوگاه دارد!
مردي هيکلي که گويا يکي از مقامات عالي رتبه اردوگاه مي باشد، پشت به دروازه قرار مي گيرد و خطاب به اسيران افغاني مي گويد؛
- هر نفر مبلغ 30دتومان حاضر كنيد براى تراشيدن موي سرتان و بعد دستور مي دهد، يك نفراز ميان خودتان بلند شود واين پول را جمع آوري كند.
اين در حالي بود که بسياري از مهاجرين را از سر کار با لباس کار گرفته بودند و حتا يک ده توماني هم در جيب شان کف سائي نمي زد، به همين خاطر هم بود که از ميان جمعيت صداهائي بلند شد که مي گفتند؛
- نداريم !!
مرد اردوگاه بان خطاب به مهاجرين گفت: آنهائيكه دارند بايد به جاى آنهائيكه ندارند پول بدهند وگرنه...
اين در حالي بود که تعدادي هم مقدار پول کمي که در جيب داشتند، سربازان با نام يگان ويژه سپاه پاسداران شب گذشته در داخل اتوبوس گرفته بودند تا براي خود غذا خريداري کنند!!
به هر حال اين حرفها به گوش نمايندگان مسلمان جمهوري اسلامي ايران در ايران نمي رفت، به شدت آن مرد اردوگاه بان مي گفت، 33 نفر هستيد، و بايد 930 تومان آماده کنيد، آنها که داشتند دادند، و آنهائي که اين پول را نداشتند از پهلو فيلهاي خودشان کمک گرفتند وسر انجام مبلغ را تکميل کردند و به آنها تحويل دادند.
همه را به سوي دهليزي کلان رهنمائي کردند، که در آنجا چندين اتوبوس آدم ديگر را که گفته مي شد تنها از تهران 8 اتوبوس همان روز آورده بودند به علاوه ديگر شهرهاي ايران همه شان پيش از ما در نوبت قرار داشتند، تا سرهاي شان تراشيده شود.
انبوه مهاجرين با لباسهاي گوناگون، لباسهاي کار، لباسهاي روغني، لباسهاي پرگچ و... در صفهاي طويل در انتظار هستند تا سرهايشان با دستان يکديگر شان تراشيده شود. در حاليكه همه‏ اش يك عدد قيچى فرسوده و دو عدد ماشين سر دستى كه گويا از سازمان ميراث فرهنگى " به امانت گرفته شده بودند" تا سرهاي افغانها را به تراشند و هر باري كه دسته هاي ماشين را فشار مي دادي تعداد کثيري از موهاي سر آدم را با خود از ريشه بر مي داشت، به همين سبب ازدهام بر سر قيچى بيشتر بود، با اينكه کسانيکه با قيچى موي سرهاي خود را کم مي کردند، همانند بدن گوسفندان در زماني که پشم تن شان را قيچي مي کردند، شيار شيارمي شد و يک ديزاين خاص به سر ها مي داد، با اين حال همه ترجيح مي دادند که با آن ماشينهاى دستى سرهاي شان تراشيده شود!
پس از اصلاح سرها وارد قرنطينه يك مى‏شويم - سالن بزرگى مى‏باشد كه طولش حدود 36متر مى‏باشد ودر عرض 12متر و اگر بخواهيم اين اعداد را محاسبه کنيم حتما عددي اين چنين به دست خواهد آمد؛ (36*12=432) متر
اين سالن داراي ديوارهاى با ارتفاع بلند مي باشد که سقف آن را با ايرانيت پوشانيده‏اند و در زير سقف تعدادى هم پنجره وجود دارد كه از آن آسمان آبى و برگهاى درختان بيرون از قرنطينه پيداست . و دو عدد هواكش وجود دارد، كه به جز صداهاي ناهنجارش هيچ سودى براى تعويض هواندارد . در انتهاى اين سالن بزرگ راه روى وجود دارد در عرض يك متر و طول تقريبا سه متر كه در آن 4توالت موجود است و از ميان اين چهار توالت؛ فقط دو عدد آن قابل استفاده مى‏باشد و دو عدد ديگر آن تبديل به زباله دانى شده است، زيرا سنگ توالت ندارد و فقط از اين دو توالت هم يكى از آنها آفتابه دارد و ديگرى فقط براى تخليه سر پائى قابل استفاده مى‏باشد و بس!
در همين راه رو تنگ، يک دستشوئي طولي با سيمان ساخته اند، يك لوله از روى كار آمده است و يك عدد شير آب دارد و در انتهاى لوله هم شير ندارد و از خود لوله به مقدار بسيار كمى به طور هميشه گى آب جريان دارد. ولى به يقين مي توان گفت، هرگز اين مقدار آب که مي آيد براى تعداد کثيري از انسانها که در اين دهليز کلان محبوس و محصورند،کفايت نمي کند. زيرا از همين دو شير آب بايد آفتابه توالت را آب كنند، (زيرا اكثر مواقع از شير توالت آب نمى‏آيد) و براى خوردن نيز بايد از ان استفاده ‏كنند.
هر روز وقتي نز ديك ظهر مي شود، درب هواخورى باز مى‏شود، همه مىيروند در داخل‏ محوطه هوا خورى، مكانى محدود كه دور تا دورش را ديوارى از جنس سيمهاى تورى كشيده است و بالاى آن را با چند رديف سيم خاردار زينت داده اند! كه حائلى محسوب مى‏شود ميان هواخورى قرنطينه و ساير محوطه اردوگاه!
در داخل محوطه هواخورى، يك شير آب نصب شده است كه در زير آن يك حوضچه سيمانى ساخته‏اند، اين حوضچه؛ آب ضايعات را به سوى زير درختان محوطه اردوگاه هدايت مى‏نمايد!
كسانيكه در مسير راه توانسته‏اند براي مامورين پول بدهند تا براى شان نوشابه خانواده از بازار خريداري کنند، چه روز خوبي دارند، زيرا بوتل هاي شان حالا همانند لنگ کفش در بيابان و قطره آبي در کوير براي شان نقش آفرين است. و آن بوتل ها را مي روند، در زير شير آب هواخورى، پر از آب مى‏كنند، (اگر نوبت برايشان بيايد!!) آبي که همه احساس مي کنند، به تناسب آب داخل سالن بسيار خنك‏تر مى‏باشد.
وقتي به اطراف خود نگاه مي کني، و قادر مي شوي نگاه خود را از ميان جمعيت متراکم، اما محصور در پشت ديوارهاي سيمي به بيرون مي رساني مي بيني، آن سوى سيمهاى خاردار جاده‏اى مى‏باشد كه دو طرفش را درختهاى سر سبز پوشانده است وتا واحد ادارى اردوگاه ادامه مى‏يابد!
اتومبيل پاترول سفيد رنگى از درب برقى وارد محوطه اردوگاه مى‏شود و از کنار جمعيت بي توجه عبور مي کند، کسانيکه سابقا هم شرف حضور در اين اردوگاه را داشته اند، مي گويند؛ آقاى امينى رئيس اردوگاه بود. ماشين به سرعت از ميان جاده اي که دو طرف آن را درختهاي سپيدار پوشانيده است عبور مي کند و در برابر ساختمان ادارى در ميان درختان زيبا پارك مى‏كند و از اتومبيل پياده مي شود، در حاليكه در دستش تعدادي روزنامه و مجله قرار دارد و آدم به راحتي مي تواند، نام روزنامه كيهان که بر روي ساير روزنامه ها قرار دارد را بخواند!
كم‏كمک شب از راه مى‏رسد همه گرسنه‏اند از روز گذشته كه به ما مهاجرين مقيم "قم " هر نفر يك نان لواش داده‏اند، تا اين لحظه هيچ چيز ديگرى کسي براي خوردن نيافته اند. سنت حسنه اي هست که مي گويند، هميشه در اردوگاهها شبها نان را تقسيم مي فرمايند، بر همين اساس مقامات اردوگاه اسلامي سفيد سنگ، هم از اين سنت لا يتغير پيروي نموده و نان را ميان‏مهاجرين شب هنگام تقسيم ميكنند و جيره هر نفر در اين اردوگاه 3عدد نان مى‏باشد؛ که هرنان 180تا 210 گرم وزن دارد. يك گارى پر از نان از راه مى‏رسد، همه را از داخل قرنطينه بيرون مى‏كنند، در داخل هواخورى، داخل هوا خوري هوا تاريک است، تک ستاره هايي بر فراز اردوگاه چشمک مي زند، عسکري در کنار دروازه مي ايستد، يکي يکي مهاجرين محصور را از دم درب ورودى فرا مي خواند و هر نفر سه عدد نان به دست شان ميدهد، و به داخل قرنطينه مى‏فرستد.
بچه‏ها دو عدد نان خودشان را ميان پلاستييك و يا پارچه‏اى‏پنهان مى‏كنند، و يك نان ديگر خود را كه جيره شب شان هست دو لقمه نموده و مى خورند، و ازبوتل هاي کساني که در نزديكشان قرار دارند، يك قورت آب هم مى‏نوشند و درازمى‏كشند ؛ اين شام شب اول شان هست!
درب قرنطينه را مى‏بندد، در حاليكه امروز بيش از ده اتوبوس مهاجردستگير شده آورده‏اند، اين تعداد وقتي به افرادي که از روزها قبل در اين قرنطينه بوده اند، افزوده شود، نشان مي دهد که چه تراکم جمعيتي مي تواند باشد. بچه‏ها پتوهاى را كه در داخل قرنطينه مى‏باشد را پهن ميكنند و كفشهاى خودشان را در زير سرهاى شان به شکل بالشت مى‏گذارند، و دراز مى‏كشند، بعضي ديگر با همان خاكهاى كف سيمانها و پتوها تيمم مى‏كنند و شروع مى‏كنند به اقامه نماز مغرب و عشاء.
صداي باز شدن قفل کلان درب آهني توجه همه را به سوي خود جلب مي کند، ساعت قريب 10شب مى‏باشد، با باز شدن درب آهني سه نفر عسکر وارد مي شود، دو نفر شلاق بر دست، يک نفر کتابچه در دست و اعلام مي کند، جهت آمار گرفتن آماده باشيد. پس از اعلام چند نفر ديگر هم وارد مي شود و بچه‏ها راپشت به پشت هم روي دو زانو به صف مى‏كنند و يكى با شلاق ميان بچه ها مى‏گردد، وكسانى كه خسته ميشوند و زانواهايشان درد مى‏گيرد و احيانا مى‏نشينند با شلاق بر پشت شان مى‏كوبد. عمليه شمارش يا آمار گيري چند مرتبه صورت مي گيرد، و گويا تعداد آمار از 400نفر هم عبور کرده است.



جمعه 1378/6/5اردو گاه سفيد سنگ قرنطينه يك
آفتاب از پشت پنجره به سوى سالن بزرگى كه بيشتر شباهت به سالان‏هاى مرغدارى دارد؛ مى‏تابد و آدمها كه فشرده‏ تر از مرغها در مرغداريها بر روى هم ريخته شده‏اند؛ در هم مي لولند و بعضى ها دايره‏هاى چند نفرى اي را تشکيل داده اند که باهم صحبت مى‏كنند و بعضى ديگر براى خود شان سر گرميهاى آفريده‏اند از قبيل گل يا پوچ و...
بعضي ديگر در داخل دهليز از ميان راهى نيم‏ مترى كه تا پيش توالت امتداديافته است، مشغول راه رفتن مى‏باشد و در اين راه‏ تنگ هر قدمى كه بر ميدارد بايد خود را يك طرفه كند تا جانب مقابل بتواند از کنارش عبور نمايد، در حاليکه هر آن ممکن است، پاي آدم بر روي پاي يکي از آدمهايي که در هر طرف نشسته است، برود و فرياد و آه و ناله او را بلند نمايد، و بعض ديگر در نوبت توالت ايستاده‏اند، كه قطار نوبت هاي شان از كنار ديوار امتداد يافته است و تقريبا تا وسط سالن ادامه پيدا كرده است!
هواى نا مطبوع، فضاى سالن را فرا گرفته است، درب و رودى را از پشت با يك قفل بزرگ بسته‏اند، پنجره‏ها هم هيچ كدام باز نيستند و هيچ راه ورودى و خروجي هوا وجود ندارد، وفقط دو هواكش پر سر و صدا كار مى‏كنند، که بيشتر از کارائي آنها براي شکنجه کردن رواني آدم مي تواند نقش ايفا کند.
در ميان انبوه جمعيت حلقه اي کلاني به وجود آمده است که، جمعيتى زيادى را دور خود جمع نموده است، مردم دور مردى با سيماى چروكيده جمع شده است، و او يك سره شعر مى‏خواند و شعر هائى با مضامين غم و اندوه و دورى و جدائى كه بر دل يك يك مهاجرين مى‏نشيند كسانيكه چهره اورا نديده است، در آغاز هنگاميكه صدايش را مى‏شنوند احساس مى‏كنند :
يكى از قلب تهرون اومده ؛ واسه شون جوك ميگه تا بخندونه و شعر مى‏خونه تا ابراز همدردى كنه ...
ولى وقتى نزديك تر شوى و به سيماى زيبايش بنگرى ؛ پيداست كه از هزاره‏هاى ناب و اصيل مى‏باشد!
وقتي از او راز اين را مي پرسي که چرا اين چنين با لهجه بيگانه شعر ميخواند و صحبت مى‏كند؟
او آهي جگر سوز مي کشد و مي گويد؛
- من هديه آقاى آيت الله العظمي خلخالى به افغانستان هستم!
همه در حيرت فرو مي روند، که او چه مي خواهد بگويد، ذهن مرا نيز اين کلمه که هديه خلخالي به افغانستان است به خود جلب مي کند، بيشتر و دقيق تر مي شوم، او ادامه ميدهد؛ - بگذاريد قصه را از اولش برايتان بگويم تا وقت بگذرد، همه ما و شما اينجا اسير هستيم، هيچ كداممان به غير از صف توالت رفتن كار ديگرى اينجا نداريم، من در كابل بودم، برادرم دانشجوي پل تخنيک کابل بود، پدرم نيمه آخوند بود؛ خانه و زندگى خوبى داشتيم، روزگارمان بسيار خوب بود، ولى زمانيكه انقلاب ثور شد؛ همه چيز به هم ريخته شد، انقلاب شده بود، تا ميان انسانها برابري ايجاد کنند، اما شعار برابري آمد و خيلي حوادث ديگر هم رخ داد و سر انجام پدر و برادرم را گرفتند، بردند وبردند وديگر هيچ اطلاعى از آنها تا امروز نيافتم؛ مردم ميگفتند كه کودتا چيان همه كسانى را كه گرفته‏ اند؛ كشته‏ اند و "جنازه "هاى شان را در شوروى برده‏اند تا داكترهاى روس بر سرشان داكترى ياد بگيرند و... ما چند ماهى صبر كرديم هيچ خبرى نشد، به همين خاطر بود که ديديم اوضاع هر روز خراب تر مي شود، آدم كشى وخيم‏ تر شده روان است؛ خانه و كاشانه را به اجاره داديم و ديگر وسايل و امکانات خود را فروختيم و راهى ايران شديم - ايران تهران - وقتى من و مادرم به ايران آمديم من سيزده سال يا چهارده سال داشتم در تهران در مغازه‏اى مشغول كار شدم، همانجا كار مى‏كردم، خوب بود، روزگارم مى‏چليد، نان خود و مادرم را در مى‏آوردم، يك روز كه مغازه را بسته كردم و مى‏خواستم بروم خانه، كيف صاحب مغازه در دست من بود، ناگهان مأمورها ريختند، و اوستايم را گرفتند، اورا بازرسى كردند، هيچ چيز نيافتند، وقتى کيف را بازرسى كردند، داخل کيف مقدارى هروئين پيدا كردند، او را دستگير کردند، و مرا هم به خاطر اينکه کيف در پيشم بود، گرفتند، بعد بردند زندان، اوستايم را اعدام كردند، و مرا چون سن و سالم به بلوغ نرسيده بود زنده نگه داشتند و حكم ابد را برايم صادر کردند. پس از 17سال فرستاده‏اند تا در اينجا در خدمت شما با هم سفيد سنگ را به عنوان آخرين ارمغان ايران زيارت کنيم و بعد برويم به افغانستان، تا آنجا از نو لهجه وطنى را ياد بگيرم و...
قصه زندگى او بيش‏ تر از شعرهاى حزن انگيزش، اطرافيان را تحت تأثير قرارداد، از آن روز به بعد بود که همه بچه‏ ها او را مى‏شناختند، خبر مثل باد در ميان همه جماعت ‏پيچيد كه آن مرد، هماني كه هميشه دستمال ابريشمى بر دست دارد، شلوار كردى مشكى بر تن و دمپائى‏هاى دست ساخته زيبا بر پاى دارد؛ نامش هست آقارضا! هفده سال در زندان تهران بوده است و...
♦♦♦
روز از نيمه خود گذشته است، همه آخرين جيره نانهاى سوخته و خمير خودشان را خورده‏اند، ولى همه به شدت احساس گرسنگي و ضعف مي کنند، آنچه که براي من جالب بود اين بود که همه حتى سوختگى هاي نان را هم خورده‏اند، و خميرهايش را نيز ولى هيچكس دلدردهم نشده است. با اين حال اكثر بچه ها رفته ‏اند در هوا خورى، و همين چند لحظه را هم غنيمت مى شمارند در هواى باز! هرچند كه در
هوا خورى افتاب به طور مستقيم مى‏ تابد و هيچ اثري از سايه و سايه باني وجود ندارد، چند عدد درختي که وجود دارد آنها هم متاسفانه دور از حريم حواخوري هستند، تا همه با ديدن سايه درخت و شرشر برگ درختان هميشه احساس حسرت آن را داشته باشند و...
تعدادي از مامورين اردوگاه مى‏آيند، اعلام مى‏كنند؛
- کسانيکه با ماشينهاى شماره‏هاى - 8-7-6 ورامين و يك قم آمده اند، جهت تكميل پرونده آماده شوند تا به دفتر انتقال دهند.
کسانيکه هنوز موفق نشده اند تا فرم ها و پرونده هاي خودشان را تکميل کنند همه آماده مى‏شويم، در جلو نگهبانى قرنطينه مى‏ايستيم، بر اساس نمره ماشينها خارج مى‏ کنند، و به همان ترتيب همه را در بيرون به صف مى‏کنند، سپس همه را مى‏برند در برابر واحد اطلاعات و پذيرش‏ كه در كنار درب برقى قرار دارد، در آنجا يكى يكى براي هرکس دوسيه اي تشکيل مي دهند، و در اين دوسيه ها اکثرا فقط اسامى را مى‏پرسند، و مابقى پرسشها يي را که در آن وجود دارد، خودشان طبق خواست و ميل خود علامت گزارى مى‏كنند، در فرصتى كه او علامت گزارى مى‏كرد، من بخشى از پرسشها را به سرعت مرور مي کنم و مى‏خوانم، اكثرا از دو جنبه آمارى و امنيتى تنظيم شده است، ولى همه شانرا خود سربازها پرميكنند، بدون اينكه چيزى از مهاجرين پرسيده شود ، پس از تكميل دوسيه، همه را در كنار همان درخت روز گذشته جهت بازرسى بازهم در صفهاي طولاني ايستاده مي کنند. تا پس از تلاشي به درون قرنطينه بازگردانند .

شنبه 1378/6/6قرنطينه يك
حال بازهم يک هفته ديگر گذشت، باز هم شنبه آمده است، يعني يک آغاز نو، در اين آغاز نو همه اميدوارند كه کساني را که قبل از ما به قرنطيه آورده اند، را به داخل كمپ انتقال دهند، و قرنطينه شايد اندكى خلوت شود؛ همه در همين انتظار به سر مي برند و ساعت نيز حوالي 9 صبح را به نمايش مي نهد، مردان نگهبان درب کوچک آهني را باز مي کند و بعد هم درب هواخورى را! تا بچه‏ها بروند داخل صحن هواخورى! همه از داخل قرنطيه خارج مي شوند، آفتاب نيمروز منطقه سخت سوزاننده است، بعضي داخل هوا خوري اقدام به راه رفتن مي کنند و بعض ديگر بر مي گردند داخل قرنطينه تا حد اقل از شر آفتاب در امان باشند، در همين هنگام بود که از طرف انتظامات اعلام شد، وروديهاى روز پنج شنبه و جمعه جهت عكس گرفتن در داخل هواخورى جمع شوند، همه وروديهاى روزهاى فوق در داخل هواخورى جمع ميشوند.
طبق معمول حالا در اينجا شماره هاي اتوبوسهاي که از شهرستان ها آمده است، براي همه شده است نوعي هويت، جديد به همين خاطر است که همه بر اساس اتوبوس شماره فلان از فلان شهر شناخته مي شوند.
عكاس در حاليکه دوربينى برگردنش آويزان است وارد مي شود و بعد مى‏گويد:
- هرنفر 150 تومان جمع كنيد بابت عكسهايتان، تا پرونده تكميل شود و خود صحنه را ترک مي کند.
يك مامور با شلاق دم درب ايستاده است، يكى از مهاجرين بلند ميشود و مى‏گويد من را از سر كار بنائى آورده‏اند و هيچ پولى هم همراه ندارم مقدارى كه در جيبم بود، در اردوگاه ورامين خرج شد و حتى نفر پنج هزار تومانى را كه بابت كرايه اتوبوس از ما جمع كردند، را نداشتم و مهاجرين نفرى صد تومان كمك كردند و به مقامات اردوگاه تحويل دادند.
مامور در حالي که شلاق خودش را در دست خودش چرخ مي دهد، ميگويد:
-خوب زبان صاف دارى افغاني کثيف! حالا هم برو از هموطنات بگير، اونا که نمردند و......
با شلاق چند ضربه محكم بر او ميكوبد و ادامه مي دهد:
- هر كس پول دارد، بايد به آنهايى كه ندارند بدهند، و گرنه اين شلاق همه تان را زيارت مى‏كند و ...
بر همين اساس است که حالا هر اتوبوس به علاوه يک هويت، يک هويت آماري هم پيدا کرده است و فرمان صادر مي شود که هر کس از اتوبوس خودش پولهايش را جمع آوري نمايد، به همين خاطر هست که مشخصا ليست اتوبوس ها را مي خواند و بعد آمار هر يک از آنها را نيز اعلام مي نمايد که هر آمار چه مبغل پول بايد بياورند و تحويل بدهند.
اين يک فرمان عمومي صادر مي شود و ما مهاجريني که از قم گرفتار شده ايم، تعداد مان 31 نفر مي باشد، که مبلغ قابل پرداخت 4650 تومان مي شود، که الزاما همه را جمع آوري مي کنند، و هرکس ندارد ديگران به جايشان انداز مي کنند، و يکي از دوستان همه آنها را برده تحويل مي دهند و مامور صاحب، زير ليست علامت مى‏زند که اينها پول خودشان را رسانده اند.
پس از اينکه پولها را دقيق شمردند و تحويل گرفتند، بار ديگر در سالن بزرگي که چند روز پيش سرهاي مان را در انجا تراشيده بودند، بردند و بعد همه را به صف ايستاده کردند به ترتيب، پرونده‏هايى كه تشكيل داده‏ بودند، را با برگه هايى تحويل بچه ها دادند، تا از روي آن، شماره سريال زده شده را، بر روي سينه بچه ها آويزان نمايد و بعد از آنها عکس بگيرند. در اينجا باز بر اساس همان شماره سرلاي بود که صف ها را منظم نمود و بعد به ترتيب همه را عکاس باشي به پيش خود فرا مي خواند و پلاکي را با نمره هاي خاص دوسيه تنظيم مي نمود و بر گردن آدمها آويزان مي نمود تا عکس بگيرد.
عکاس يک پلاک دارد که هر بار هرکس که مي رود فقط همان دو عدد آخر را تعويض مي کند و بعد بر گردن آدم آويزان مي کند، و بعد بر روى صندلى مى‏نشاند و عكس ميگيرد، آن روز نوبت به ما نرسيد، تعداد زيادي آن روز از عکس گرفتن بازماندند و عکاس باشي همه را براي يک روز بعد وعده داد تا بيايد عکس هاي شان را بگيرد.و در پايان او اعلام مي کند که من در دفتر ياد داشت خود ياد داشت کرده ام، که چه كسانى پول داده اند!!

يكشنبه 1378/6/7
صبح که همه از خواب برخواستند و بسياري ها با شپشهاي سفيد سنگي سر و صورت خود را متبرک کردند، نگهبانها آمدند و گفتند؛ كسانيكه از وروديهاى روز 5 شنبه و جمعه پول داده اند و روز گذشته عکاس موفق نگرديد تا عکس آنها را بگيرد، جهت گرفتن عکس، در داخل سالن بزرگ كنار قرنطينه‏ يك، به نوبت رديف شوند، ونوبت بر اساس همان فرمهاى پرونده شان تنظيم خواهد گرديد. و من هم با همان دست شكسته‏ام که به شدت دردش افزايش يافته بود، رفتم و در نوبت قرار گرفتم.
دستم بر گردنم آويزان است، چوبهائى را كه بر گرد دستم‏ شکسته بند بسته است، دستم را آزار مى‏دهد و سخت احساس نا خوش آيندى مى‏كنم، ولى هيچكس در اين قرنطينه از شكسته بندى چيزى نمى‏فهمد و روز گذشته با اينكه درد سختى مى‏نمود وچند مرتبه اقدام به رفتن به بهدارى نمودم، ولى من را نبردند؛ ولي چيزي که حالا سخت ذهنم را مشغول کرده است اين است که راستي چگونه اين پلاك را بر گردن خود آويزان نگه دارم. زيرا همه آن را با دو دست خويش نگه مي دارند، اما من که دستم به جاي پلاک بر گردنم آويزان هست!!
بالاخره انتظار به پايان ‏رسيد و نوبت به من هم رسيد؛ به درون خيمه كوچكى كه، در آن يك صندلى كوچك و گرد گذاشته شده بود،رفتم ؛ عكاس دوربينش را تنظيم کرد و بعد آمد به سراغ من ، عكاس نگاهى به طرف دست شکسته و آويزان بر گردنم نمود و گفت؛
- مى‏تونى اين دستد را بالا بيارى؟
- يك مقدارى
- همان كافى هست!
نمره هاي پلاك را تنظيم ‏كرد و بر گردنم آويزان نمود، يك طرف آن را بر روى پارچه سفيدى كه با آن دستم را بسته‏اند تكيه داد، و سمت چپ پلاك را با دست چپم گرفتم، و عكاس يك عكس از سرکچلم گرفت، درحاليكه پلاك همانند جنايت کاران بر روي دست شكسته‏ام ايستاده بود!!
از سالن دراز و بي قواره بيرون مي آيم و به داخل هوا خورى مى‏روم، بيرون از هواخورى درامتداد خيابانى كه از پيش واحد ادارى مى‏گذرد يكي از مامورين را مشاهده مي کنم، كه با شلاقى بر پشت کسي مي کوبد، که در حال کلاق پر رفتن است!
به شدت متاثر مي شوم، يک بار ديگر سخنان فريبنده رهبر فقيد ايران از برابر ديدگانم عبور مي کند، "اسلام مرز ندارد" ما خواهان وحدت همه مسلمين جهان عليه استکبار جهاني هستيم و..." اما حال با چشمان خود شاهد مجازات يک مسلمان هستم و مهم تر از آن يک مسلمان! در حاليكه دستهايش بر پشت گردنش كلاف شده است و كلاغ پر مى‏رود و هر چند قدمى را كه او بر ميدارد، افسر هم يك شلاق بر پشت او مى‏كوبد.و او همچنان راه مى‏پيمايد، وقتى عميق‏تر نگاه مى‏كنم، مي بينم او همان مرد ريزه ميزه دستمال ابريشمي هست که روزهاي اول با سرودهاي زيبايش در قرنطينه حال و هواي ديگري بخشيده بود، رضا زنداني و...
باورم نمي شود، از کساني که در آنجا ايستاده اند سوال مي کنم؛
- آن مرد كيست؟
- آقا رضا هست!
- چرا كلاغ مى‏برند؟
آخر او رفته به نگه بانها گفته است كه اين چه وضعى هست كه شما در اينجا ايجاد كرده‏ايد ؛ نه آب هست، كه بخوريم و نه هم وضعيت نظافت و توالت اينجا درست است چرا؟ آخر شما كه مسلمانيد! اين انسان‏ها هم مسلمان مى‏باشند؛ اينها هم نمازمى‏خوانند و خداوند را عبادت مى‏كنند وحتا اگر هم مسلمان نباشند لا اقل انسان كه هستند... چرا اين مردم به خاطر فقدان آب، بر خاكهاى پر از ميكروب و چرك روى بتونها و پتوها تيمم كنند، تا خدايشان را عبادت نمايند، آيا اين صحيح مى‏باشد كه يک نفر براى نوشيدن يك جرعه آب حد اقل نيم ساعت در نوبت باشند و...
حال او را برده‏اند وشكنجه مى‏كنند، آقا رضا از انتهاي خيابان در حال بر گشت مى باشد و در مسير برگشت او را مجبور مى‏كند تا پاى مرغى راه برود، يعنى دستهاى خود را از مچ پا هايش بگيرد و با نوك پنجه راه برود واو هر باري كه كف پايش بر زمين اثابت مى‏كند يك ضربه شلاق بر پشتش اثابت مى‏كند.

سه شنبه1378/6/9
ورود به كمپ
بالاخره مرحله دوم تحويل دهي بر گه‏هاى شناسائى آغاز شد، اسامى را مى‏خوانند، من هم مى‏روم برگه‏هاى شناسائى خود را كه برروى آن عكس با پلاك چسپانده شده است را مى‏گيرم و بر مي گردم، در داخل هواخورى تا مرحله دوم انتقال به داخل كمپ آغاز شود، پس از انتقال مرحله نخست انتقال به داخل کمپ ها اندكى وضعيت قرنطينه بهتر شده است، زيرا چند شب پيش آمار حتا از سقف 500 نفر هم گذشته بود، ولى روز گذشته بخشى از وروديهاى پنجشنبه را به داخل قرنطينه انتقال دادند، و امروز هم برگه‏هاى ورود به اردوگاه را براي ما هم تحويل داده‏اند، انتظار مي رود، تا ساعت ديگر،اعلام خروج از قرنطينه و دخول در کمپ را صادر فرمايند.
همه بچه ها در حالتي از انتظار قرار دارند، خسته و سرگردان، مأيوس و نا اميد قدم مي زنند، در همين حال يكى از ماموران مى‏آيد و مى گويد:
- وروديهاى پنج شنبه و جمعه كه برگه‏هاى شان را تحويل گرفته‏اند، جهت انتقال به كمپ آماده شوند، همه مى‏روند حاضر ميشوند و با دوستاني که تازه در داخل قرنطينه آشنا شده اند، و در داخل قرنطينه مى‏مانند؛ خدا حافظى مى‏كنند و قرنطينه را براي آنهائي که در آنجا هستند و سر انجام براي ايراني هايي که ستمگرانه آن را با دستان افغانهاي اسير ساخته اند، ترک مي کنند.
همه بچه ها را در صف هاي 15نفرى منظم مي کنند، و سپس برگه هاى شان كنترل مى‏گردد و بعد همه به سوى كمپ رهسپار مي شوند، در مسير راه از جلو واحد ادارى عبور مى‏كنند، خيابان به سوى دشتى سر سبز ادامه پيدا مى‏كند، كه بخشى از زمينهاى وسيع محوطه اردوگاه را زراعت كرده‏اند، ومامور همراه ما به سمت راست مى‏ پيچد از مقابل تابلو بهدارى اردوگاه عبور مى‏كنيم و در برابر عمارتى که نسبتا لوکس ساخته شده است، همه را وادار مي کنند تا بر سر پاي خودشان بنشينند، و بر فراز ساختمان لوحه اي کوچک نوشته شده است "انبار، در مقابل "انبار"؛ عمارت ديگرى وجود دارد كه بر روى آن نوشته شده است؛ واحد فرهنگى، كه ازاين سالن واحد فرهنگي پيداست که به حيث سالن غذاخورى مامورين استفاده مى‏كنن، و ما بقى خاك گرفته است و گويا اگر بازرسى به آن طرفها عبور ننمايد خاكروبى هم نمى‏شود! در برابر "انبار" مردى هيكل‏مند وناموزون وبا دماغى نا متناسب از بچه ها پزيرائى مى‏كند، اين مرد كه مسئول "انبار" مى‏باشد در قبال مهاجرين موظف استتا موارد ذيل را انجام دهد:
1. تفكيك نوجوآنها از ميان ديگر مهاجرين
2. صدور كارت آذوقه
3. ارائه ظروف
4. ارائه پتو و ...
اين مرد چاق و با اندام نا متناسب، در هنگام تفكيك و دسته بندى مهاجرين وصدور كارت و... كه مجخز به يك كابل سياه برقي بود، به دست مشغول انجام وظيفه بود از جملاتى از قبيل:
1. مادر سگها - مادر سگ
2. پدر سگ - پدر سگها
3. حروم زاده
4. آشغال
5. انگار دنبال مال باباشون اومده
و... استفاده مي کرد.
"انبار" دار پس از تفكيك نوجوآنها اقدام به تنظيم صفهاى جديد مى‏كند كه هر صف 15نفر در خود جاي مي دهد وسپس اقدام به صدور كارت آذوقه مى‏كند، كه هرچند در آن کارت ليست بلند و بالائي از مواد خوراکه وجود دارد، اما به گفته آنهائي که بارها در اينجا گرفتار شده اند، تا ده روز قبل از آمدن کدام هيئت خارجي هميشه فقط ميتوان جيره نان دريافت نمود وبس! اين کارتها را از ميان 15 نفر به يکي از مهاجرين به عنوان نماينده آمار آنها تحويل مى‏دهد، ونام آن فرد را بر پيشانى كارت مى‏نويسد. بعد از عمليات صدور كارت آذوقه اعلام مى‏كند كه تمام نمايندگان آمارها به علاوه يك نفر ديگر بيايند، در كنار ديوار صف بگيرند.
وقتي نمايندگان هر آمار به علاوه يک نفر کمکي مي روند، در صف جديد قرار مي گيرند، به ترتيب هر نفر:
1. يک عدد كترى‏سياه (تمام ظروف سياه مى‏باشد) وكج و معوج
2. يك عدد ديگ بى سر
3. ده عدد ليوان روى
4. يك يا دو عدد قاشق دسته شكسته
پنج عدد كاسه وپيش دستى ويك چراغ بالر تحويل ميدهد، كه همه آنها را بر روى كارت آذوقه يادداشت مى‏نمايد تا روز آخر باز بر همان اساس تحويل بگيرند، و بعد اعلام مى‏كند كه جهت دريافت پتو متعاقبا از طريق بلند گوهاي بند اعلام مي شود و بيائيد.
همه بچه ها به ترتيب آمارها، به سوى كمپ فرستاده مي شوند؛ نو جوانان را به سوى كمپ يك (كه در مقابل كمپ دو قرار دارد) مى‏فرستند و ديگران را به سوى كمپ 2 راهنمائي مى‏كنند.
وقتي آدم از کنار کمپ يک عبور مي کند، درآنجا فقط تعدادى معدود چادر به چشم مى‏خورد و انبوهي از آدمهاي افغاني که از سطح کشور ايران دستگير شده اند، و تنها ويژگي شان خرد سال بودن همه آنهاست، که توجه آدم را به خود جلب مي کند، و اين سوال در ذهن آدم نقش مي بندد، که راستي خانواده هاي اين اطفال اينک در کجا به دنبال آنها مي گردند؟ و آنها پس از اخراج از ايران به دام چه کساني در آنسوي مرز خواهد افتاد؟ پرسشهايي که هيچ پاسخي را آدم برايش نمي يابد!
ما به داخل كمپ دو وارد مى‏شويم، مهاجرين براى استقبال ازما و شناسائى دوستان و آشنآيان احتمالى خود، ديوار انسانى‏اى را ايجاد كرده‏اند كه ما ناچار هستيم از ميان آنها عبور كنيم. ما از ميان اين ديوار انساني عبور مي کنيم و از پس ديوار انسانى، عمارتي به چشم مي خورد که چشم انسان را به خود مجذوب مي نمايد، اما لحظاتي دوام نمي کند که اين تنها عمارت لوکس سرويس توالت مى‏باشد!! وقتي همچنان از ميان اين ديوار انسانى پيش مي رويم، تعدادى خانه‏هاى به چشم مى‏خورد كه سقف آن دايره مانند ساخته شده است اول تصور مي کنم که ما را در يکي از اين اتاقها جاي خواهند داد، اما اين تصور ديري دوام نمي کند، که ما وقتي از ميان اين ديوار انساني خارج مي شويم، تازه بر روي سکوهايي مي رسيم که همه وسايل خود را بر روي آن قرار مي دهند و به همان شکل آمار 15 نفري در کنار هم جاي مي گيرند، زيرا اين آمار است که در اينجا سرنوشت مشترک دارند، رزق و روزي مشترک، زندگي مشترک، و آزادي مشترک!!
در کمپ 2 اردوگاه وکيل آباد تعداد120عدد آلونک وجود دارد كه نه درب دارد و نه پنجره‏اى که بتواند محافظ گرما و سرما باشد، صرفا دو عدد ديوار که سقفي گنبدي در خود دارد، و يک سوراخ يک متري که به آن درب مي گويند، و نام آن را اطاق ياد مى‏كنند در عصرتجدد و مدرنيته!! و همچنين تعداد 19عدد سكوي سيماني ساخته شده است از بتون كه بايد بر روى آنها خيمه زده شود، اما هيچ اثري از خيمه نيست.
همچنين؛ تعداد آمارهاى موجود به 147آمار ميرسد (قابل ياد آوري است که اين آمار صرفا تا تاريخ فوق بود، در حاليکه خروجي هاي اردوگاه مدتها بود که متوقف بود، و همچنان ورودي رو به افزايش!!)

جمع كل آمارها
147*15=2205
2205=15*147
ظرفيت كل‏اطاقها 120*15=1800
كسانيكه بر روى سكومى‏مانند 27*15=405
عقربه‏هاى ساعت از 4 بعد از ظهر هم گذشته است، من به دنبال فروشگاه مى‏گردم تا دفترى تهيه كنم و کار باز نويسى خاطراتم را از روى كاغذهاى سيگار که در داخل قرنطينه نوشته بودم، را آغاز نمايم، ولى هرچقدر مي گردم، اثري از فروشگاه پيدا نمي کنم، اما در کنار جدول مى‏بينم تعدادى از مهاجرين دست فروشى مى‏كنند؛ چاى خشك دارند، خربزه‏هاى كال و گنديده دارند - كشك دارند و بعضى‏هاى شان قلم و دفتر هم دارند، به سرعت پول خود را آماده مي کنم، و مى‏روم يك عدد خودكار و يك عدد دفتر 40برگ خريداري مي کنم، تا بتوانم به طور روزانه هم خاطراتم را بنويسم، و هم آن مجموعه کاغذ پاره هاي که در داخل قرنطينه تنظيم نموده بودم را باز نويسي کنم، در همين زمان است که صداى بلند گوها بلند مى‏شود و از مسئولين آمارهاى كه امروز وارد كمپ‏ها شده‏اند مى‏خواهد جهت در يافت پتو به "انبار" مراجعه كنند!
همه مسئولين آمارها باكارت آذوقه مى‏روند جلو درب کمپ منظم در صف قرار مي گيرند تا درب کمپ را باز کنند و آنها را تا "انبار" ببرند، و براي شان بدهند، اما براي کسانيکه در صدر صف بودند، تعدادى پتوى كهنه دادند، و بعد اعلام مي شود، تمام پتوها تمام شد؛ مسئول امار ما با لجاجت مى‏رود تمام "انبار" را مى‏گردد فقط 5 عدد پتوى سوراخ، سوراخ پيدا مى‏كند و به همراه خود مى‏آورد براى 15نفر!
در جمع 15 نفره ما 2 نفر از برادران "هراتى "هستند كه تازه از "زندان وكيل‏آباد" آزاد شده‏اند و آوردنشان اينجا، آنهاهركدام 5 و 7 سال به جرم قاچاق مواد مخدر در زندان بوده اند، اين در حالي است که به گفته خودشان بدون اينكه جنسى از آنها گرفته باشند آنها را به چنين مجازاتهايي محکوم کرده اند. و در اينجا امتيازى كه دارند اين هست كه از نظر كمپل شخصى و لباس هيچگونه کمبودي ندارند.
هوا کم کم در حال تاريک شدن است، که باز هم صداي لاسپيکرها بلند مي شود و اعلام مى‏كند وروديهاى امروز جهت دريافت نفت به "انبار" مراجعه‏كنند؛ هر آمار در هفته يك گالن20ليترى نفت سهميه دارند، يكى از برادران مى‏رود، گالن نفت را مى‏گيرد، و مي آيد و سپس ازهمه مقدارى پول جمع مى‏كند و مى رود يك پاكت چاى هم مى‏خرد و مقدارى هم آب را در قابلمه بار مى‏گذارد تا جوش بيايد،پس از جوش آمدن آب در ديگ، اولين چاى را در اردوگاه خورده باشيم!!
آب در داخل ديگ مى‏جوشد و مقدارى هم چاى خشك در داخل ديگ مى‏ريزند تا دم بكشد و بعد از چند دقيقه‏اى چاى دم مى‏كشد و شروع مى‏كنيم به ريختن چاي در داخل گيلاسهاي رويي و گيلاسها چنان داغ مي شود، که نمي شود دست خود را به آن نزديک کنيم، هنوز يک قورت چاي نخورده ايم که رگبار باران شروع به باريدن مى‏كند اين بارش تا حدود10 دقيقه‏اى ادامه پيدا مي کند، که در نتيجه همه منطقه را خيس ومرطوب مى‏ نمايد.
محوطه كمپ ساكت و آرام مى‏شود زيرا همه كسانيكه داراى آلونك بودند پناه بردند به داخل آلونكهايشان و بقيه نيز در كنار و گوشه‏اى پناه گرفته اند تا باران پايان پذيرد، پس از باران باد شديدى وزيدن مى‏گيرد، که همين باد شديد باعث مي شود تا حدود ساعت 11شب همه سكوها خشك ‏گردد،( سكوها از سطح زمين تقريبا 50سانت بلندتر مى‏باشند) ولى شب به قول مهدي اخوان ثالث "بسي ناجوانمردانه سرد است"، دوستان لطف مى‏كنند به خاطر دست شكسسته‏ام يك عدد از آن 5 پتو را به من مى‏دهند، به خاطر دست شكسته‏ام كه سرما نخورم و تعدادى از هم اتاقي ها هم توانسته‏اند از دوستانى كه در آلونك ها يافته‏اند، يك يا دو عدد پتو قرض تهيه كنند، و دو پير مرد آمار ما را هم دونفر از وطن پرستان گفته‏اند كه شب بيايد دراطاق آنها سر كنند، تا از گزند سرما در امان بمانند.
پاسي از شب گذشته است، اطاقها چراغ‏هاى موشى خودشان را خاموش كرده‏اند، بعضى ها هم روشن گذاشته‏اند ولى همه خوابيده‏اند هيچكس بيدارنيست، انسانهائى كه بر روى سكوها هستند و هيچ خيمه و پناهگاهى ندارند؛ بعضى‏ها چند نفر بر زير يك يا دو پتو چفت خوابيده‏اند، و همديگر را بغل كرده‏اند تا سرما نخورند، ولى سرما همچنان مقتدرانه ‏تر از ميان سوراخهاى پتو نفوذ مى‏كند و گرماى بدنشان را به تحليل مي برد!!
هوا ناجوانمردانه سرد است، باد سردي هم مي وزد، بعضيها ناچار ميشود بگريزند،اما در کجا؟ ناچار هستند، در ميان فا صله سكوها شروع مي کنند به راه رفتن، ميان سکوها براي خود شكل كوچه‏هاى چند متري را دارد، و بعضا شروع به دويدن و نرمش ‏ميكنند.
من هم با آن دست شکسته ام ديگر تاب سرما را ندارم از جايم حرکت مي کنم، به طرف دستشوئي ها مي روم، داخل سرويس توالت پر از آدم هست، آدمهائى كه از هجوم سرما گريخته‏اند و كسانيكه واقعا توالت نياز دارند هم در آنجا براي رفع ضرورت آمده اند، اما تو گوئي همه اردوگاهيان در انجا جمع هستند!!
باز مي گردم، در کنار ساير دوستاني که باقي مانده اند، پتوهاى زندانيان را باز مى‏كنيم، و برروى خود مى‏اندازيم و هرنفر از گوشه‏اى پاهاى خود را در زير پتوها دراز مى‏كنيم و به يکديگر مى‏چسپيم تا گرم بيائيم ولى باد از بالا و سرماى بتون مرتوب از پائين يكى يكى بچه‏ها را فرارى ميدهد، من هم پتوى خودم را مى‏گيرم و مى‏روم با يكى از هم آماريها كه ازقم باهم تا اينجا رسيده ايم، هردو در زير يك پتو مى‏رويم در برابر درب ورودى يكى از اطاقها اتراق مى‏كنيم.
آنجا باد نمى‏ايد، همانجا مى‏نشينيم و بعد رفيقم مى‏رود و من همانجا پتو را بر گرد خود مى‏پيچم، و در پناه ديوار دراز مى‏كشم و خوابم مى‏برد! پس از ساعتى از خواب بيدار مى‏شوم، احساس مى‏كنم تمام اندامم را سرما فرا گرفته است، دست و پايم كرخت شده است، بى احساس شده، و گويا ديگر اسير سرما شده ام، احساس مى‏كنم سرما تا اعماق وجودم نفوذ نموده، بر خود مى‏لرزم، سعى مى‏كنم از جايم بر خيزم؛ اما نمى توانم از جايم بر خيزم، سرما همه وجودم را فرا گرفته است، پاهايم ديگر از خودم نيست، در وجودم احساس زيادي مي کنمش، دستهايم که هميشه وسيله اي براي همه کارهايم بوده است، ديگر به دردم نمي خورد، تلاش مي کنم تا اندك اندك بدنم را با ‏ماليدن به حرکت در آورم، حركتهاى آرام را شروع مى‏كنم و بدنم كم كم گرم مى‏شود، از جايم بر مى‏خيزم، آرام و آهسته، از ميان کوچه هاي ساکت و آرام کمپ به سوي دوستان مى‏روم و دوستان بر روي همان سکو تنها دو نفر مانده اند و تمام پتوها را به گرد خودشان پيچانده اند و ديگر هيچ اثري از ديگران وجود ندارد.
شايد بد نباشد که ياد آوري کنم اين سرما بار ديگر در تاريخ يكشنبه 1378/6/14نيز تكرار شد.

اردوگاه سفيد سنگ ، كمپ يك 16/6/1378
تشييع جنازه بامياني
غروب افسرده و غمگين همه جا را فرا گرفته است، روزهاي قبل، بعد از ظهر که مي شد، بسياري از بچه ها مي رفتند، فوتبال بازي مي کردند، ولى امروز براي هيچ کس ديگر حال فوتبال‏بازى کردن نيست، در سطح کمپ ديگر از آن هياهو و داد و غال، هيچ خبري نيست، از سپيده دم صبح که خبر مرگ بامياني در سطح کمپ پيچيد، و همان زمان من و تعدادي از بچه ها رفتيم جنازه اش را از اطاق 107كه گويا از آمار 107هم بود، برداشتيم ودر داخل يک کمپل سوراخ سوراخ پر از شپش تا دروازه کمپ تشييع کرديم، و از دروازه کمپ ما را اجازه خروج ندادند، فقط به چهار نفر اجازه داد تا جنازه را تا نزديکي اداره ببرند و آنها هم با چهره هاي گرفته و غم دار جنازه را تا پيش دروازه يکي از بخشهاي اداري برده بودند. بعد از آن ديگر هيچ حال و حوصله اي براي هيچ يک از بچه ها نمانده بود، تا بازي کند، يا با کسي سخن بگويد، سرنوشت بامياني مي توانست سرنوشت هريک از بچه هايي افغانيي اي باشد که اينک در اردوگاه سفيد سنگ اسلامي حضور داشتند!!
بعد از تحويل دهي جنازه به مقامات اردوگاه ديگر هيچ کس از او هيچ خبرى نداشتند و همه در برابر خود با اين پرسش مواجه بودند که؛ براستى با اين "جنازه "ها چه مى‏كنند؟
همه مى‏دانستند، آنهائيكه فاقد مدرك بودند، واحيانا خانواده‏شان در ايران بودند؛ از ترس اينكه مبادا خانواده هايشان را به اردوگاه انتقال دهند حتى آدرس خانه هايشان را هم دروغ گفته بودند! هرچند که همه مي دانند، مقامات نظام جمهوري اسلامي ايران آنقدر از جوانمردي و مسلماني بر خوردار هستند که هرگز به دنبال يک جنازه انسان فقير افغاني نگردند، يا اورا در بهترين حالت در همان کنار و گوشه هاي اردوگاه چال مي کنند و يا در پيش حيوانات گرسنه مي اندازند، تا استفاده بهينه از همه چيز شده باشد!!
اما با اين حال همه خوشباورانه، به نظام اسلامي ايران باور دارند که آنها حتما جنازه هاي شان را همانند تشيع جنازه خميني در يک مراسم با شکوه به عنوان سند جنايت بعضي از افراطيون شان با حضور خانواده هايشان به خاک خواهند سپرد، اما براستي براي پيدا کردن خانواده هاي اين اسيران چه خواهند کرد؟
براستي اگر هر يک از ما همانند بامياني در اين قفس بميريم، آياخانواده هايمان خواهند فهميد كه ما مرده‏ايم! يا مثل بسيارى از مهاجرين كه بستگان و فرزندانشان ناپديد شده‏اند و هر روز وقتي صبح سپيده خورشيد بيرون مي آيد آنها در انتظار بازگشت آنان ميباشند!
شايد بسيارى از آنانيكه مفقود شده‏اند و امروز خانواده هايشان در انتظار بازگشت آنان هستند، در همين اردوگاه‏ها مرده‏اند و هيچکس از او خبرى نيافتند و تا آخر نيز خبري نخواهند يافت!
در ميان ساکنان اردوگاه يکي از کساني که مدتهاي زيادي هست در داخل اردوگاه مي باشد، و هنوز من نفهميده ام که او چرا اين همه مدت مانده است و در بخشي از اردوگاه مشغول چراغ سازي مي باشد و همه او را بنام چراغ ساز مي شناسند و بسيار آدم مرموزمي باشد و برايم در داخل اردوگاه هميشه يک عنصر قابل تأمل و مشکوک جلوه کرده است، هرچند که ريش سياه دراز، لباسهايي هميشه چتل، و به شدت با لهجه هراتي هم صحبت مي کند، و به قول خودش كه زد و بندهاى فراوانى با نگهبانى و شخص آقاى امينى (رياست اردوگاه) دارد، كه بيش از 6ماه مى‏باشد، در اين اردوگاه قرار دارد،
گاهي در داخل كمپ زيست ميكند و گاهى در "انبار" مشغول چراغ سازى هست، شبها را هم در آنجا مى‏ماند و به گفته خودش "تاجيك " تبار مى‏باشد، با اين حال گاهي که مي آيد و از هر دري سخن مي گويد، شايد در آخرين صحبت که داشتيم مي گفت:
- همه كسانيكه در اردوگاه مى‏ميرند در انتهاى اين اردوگاه در گوشه آن ديوار بلند 6مترى، يك راه پله آهنى وجود دارد، كه "جنازه "ها را از آنجا در پشت ديوار كه عمقى بسيار دارد پرتاب مى‏كنند و شب هنگام سگها و ديگر جانوران از كوهها و بيابانها سرازير ميشوند و همه را مى‏خورند!
من خود يك شب كه در "انبار" بودم با چشم خود ديدم که آنها مشغول اين كار بودند، آنها را تعقيب نمودم و خود را در داخل جوى آبى پنهان نمودم و آنها كه "جنازه " را پرتاب كردند و برگشتند من رفتم از پله‏هاى آهنى بالا و ديدم كه چقدر حيوان مشغول خوردن "جنازه " آن انسان هست و...
چراغ ساز سرشار از خاطرات تلخى هست، که به شدت مدعي هست همه آنها را خود ديده است و اگر روزي کسي قلم بگيرد و همه آنها را به تبديل به کلماتي کنند که براي همگان قابل دسترس باشد، يقينا يک تراژدى وحشت ناکي خواهد بود، که بايد روزي اگر در افغانستان حکومتي مبتني بر اراده مردم بر سر کار بيايد، و استقلاليت کافي داشته باشد، بايد نسبت به همه روابط ديپلماتيک خويش با اين کشور تجديد نظر نمايد! و اگر همه اين ادعا هاي که او مي کند اثبات گردد يقينا يك فاجعه انسانى از رخ داده است که متاسفانه همچنان سرپوشيده مانده است!
او مى‏گويد:
- بسيارى از مريضهائى كه از داخل كمپ به بهدارى انتقال داده مى‏شود؛ مى‏ميرند و همين عمل را با آنها انجام ميدهند!
او از وجود ارواح سخن مى‏گويد كه در داخل اردوگاه مى‏باشد و در قالب گربه‏هاى وحشى و مارها و... ظاهر ميشوند؛ او مي افزايد:
يك شب وقتى در "انبار" نفت استراحت نموده بودم، تنهاي تنها بودم، ابتداء چند عدد گربه را در اطراف خودم ديدم بعد وقتى آن گربه ها را فرارى دادم خود را با انبوهى از گربه‏ها مواجه ديدم كه در اطرافم جمع شده بودند، و بر روى طاقچه‏ها و ديگر وسايل ايستاده بودند، گوئى بگونه‏اى مسخره آميز با هم مى‏خنديدند! و به من مى‏نگريستند و هر چقدر پيشت پيشت كردم محل نگذاشتند و در يك اقدام هماهنگ به سويم حمله ور شدند و من وقتى فرياد كشيدم و از "انبار" نفت گريختم ديگر هيچ چيز را نديدم!
او مى‏گويد؛ اين ارواح بعضى شبها در قالب مارها نيز ظاهرميشود و خود با دو چشم خويش ديده است. دليل وجود اين ارواح را گورهاى دسته جمعى‏اى ميداند كه در سال شورش‏اهالى اردوگاه در چند سال پيش ايجاد شده است. اين شورش بزرگ و تاريخي در تاريخ 1378/4/31در "اردوگاه سفيد سنگ "بر اثر ضربه شديد يك افسر سپاهي اردوگاه به تخمكهاى يك مهاجر افغانى، رخ داد که اوبه همين دليل در جاي جان داد و از اين دنيا رخت بر بست؛ مقتول كه خود يك افغان وپشتون زبان بوده است به همين علت ساير پشتون زبانها به دنبال آن افسر مى‏گردند كه انتقام مقتول را از او بگيرند گويا آن افسر را از اردوگاه هم فراري مي دهند، وقتى او را نمى‏يابند شروع مى‏كنند به لت وكوب هزاره‏ها! به دليل اينكه شما هزاره‏ها شيعه هستيد واين حكومت شيعى تان اينچنين انسان مى‏كشد و جنايت مي کند.
زمانيكه درگيرى اوج مى‏گيرد نيروى انتظامى وارد عمل ميشود، ابتداء با گاز اشك آور اقدام به متفرق نمودن مردم مي کنند، اما وقتى يكى از نزديكان مقتول، يكى از مأموران را هم مى‏زند آنان اقدام به تير اندازى مى‏كنند و درگيرى بين مهاجرين افغانى ونيروى انتظامى شدت مى‏گيرد، كه در ان زمان در4 كمپ بيش از 10 هزار انسان زيست مى‏کردند، اين درگيرى تبديل به يك شورش عمومى مى‏شود، كه سر انجام همه از اردوگاه موفق به فرار مي شوند، و فراريان در كوههاى اطراف اردوگاه پراكنده مى‏گردند؛ پس از پراكندگى مهاجرين نيروى انتظامى از طريق هلى كوپتر وارد عمل ميشود، از هوا بسيارى از مهاجرين را مورد اثابت گلوله قرار ميدهند و بقيه را هم از فرار متوقف مى‏كنند واين گشت هوائى به مدت سه روز در بيابانها وكوههاى اطراف ادامه پيدا مى‏كند، كه پس از سه روز بيش از 80 فى صد فراريان دستگير و به اردوگاه بازگردانده مي شود كه در ان زمان گويا مدير كل اردوگاه نيز شخصي بنام آقاى برومند بوده است.
از آمار تلفات ومجروحين اين حادثه هيچ اطلاع دقيقى وجود ندارد، هرچند روايت‏هاى متعددى وجود دارد كه از بيان آن در اين نوشتار خود دارى مى‏نمايم!
چراغ ساز مشخصا از دو گور دسته جمعى نام مى‏برد، كه يكى در پشت "انبار" نفت مى‏باشد جايي که او خود در کنار آن اکثرا اقامت دارد و ديگرى در زير يكى از سكوهاى بزرگ كمپ دو مى‏باشد كه برادران مؤمن بر روى آن اقامه نماز مى‏كنند و...
♦♦♦
بالاخره روز به پايان خود نزديک مي شود و هنگامه اذان فرا مي رسد، بر خلاف همه شبها صفهاى نماز طولانى‏تر ميشود، جماعت همه به سوى نماز مى‏شتابد. در هردو نماز جماعت برادران شيعه و سنى‏، بر خلاف شبهاي پيش که به جز تعدادي اندک کسي ديگر اشتراک نمي کدند آن شب انبوهى از انسانها به اقامه نماز با جماعت پرداختند. نماز گزاران با چشمهاى اشك آلود و قلبهاى شكسته به سوى خدا دست نياز دراز کردند!
وقتي نمازبه پايان ‏رسيد هر دو جماعت مشغول ختم فاتحه شدند، اولين شام نبود يک هموطن خويش را همه گرامي داشتند و هديه به روان او ختم سوره‏هاى كوچك قران نمودند، چون هيچ قران در اردوگاه پيدا نمى‏شود که مردم بتوانند بخوانند، ناگزير هر كس هر چقدر سوره‏هاى كوچك از حفظ داشتند، به ياد آن مرحوم ختم کردند، به ياد آن عزيز از دست رفته در "اردوگاه سفيدسنگ "!
در ادامه همين مراسم بود که هر دو ملا امام به وعظ ‏پرداختند، جناب مولوى از انسان مى‏گويد و از حيات بعد ازمرگ مى‏گويد و...
و در محفل ديگر آقاى اخلاقى يكى از روحانيون مهاجر و اسير در اردوگاه به ياد آن عزيز از دست رفته سخن مى‏گويد و ياد آور ميشود كه: وقتى يك جوان با سن و سال کمتر از 30 سال، در اينجا مريض ميشود و بهدارى او را نمى‏پذيرد، و هيچگونه دارو و درمان برايش يافت نمى‏شود و او اين چنين مظلومانه به دور از وطن جان را به جانان مى‏سپارد، من يقين دارم كه او "مهاجراالى‏لله" بوده و آيا كسيكه براى‏رضاى خدا خانه و كاشانه خود را ترك كرده است؛ شهيد نيست؟

"اردوگاه سفيد سنگ" 1378/6/31
روزها با همه مشقات و سختي اش باز مي گذرند، حال من در سوگ بيست و هفتمين روز خود در اين دخمه، در اين زندان و در اين اردوگاه است كه به سر مى‏برم؛ هنوز هم از رفتن و از آزادى و از رسيدن به سرزمين خودم هيچ خبرى نيست؛ هنوز بايد شاهد شلاق خوردن هموطنانم باشم و هنوز هم بايد مرگ و بيمارى ديگر عزيزان هم وطن خودرا نظاره گرباشم!
اين سرنوشتى هست كه براى من و صدها انسان ديگر چون من كه دراين بيابان و دراين صحرا و در اين دل سوزناك گرماى روزانه و سرماى شبانه‏اش اسير هستيم، مي باشد!
آرى برادر و خواهري که شايد روزي اين دست نوشته ها به دست تو هم برسد، شايد روزي تو هم بيايي و اين ياد داشت ها را مرور کني، تا بداني وقتي تو با برادر خودت در سرزمينت تحمل يک ديگر را نداشته باشي! در سرزمين بيگانه توهم بيگانه اي و با بيگانگان مي داني چگونه رفتار مي شود!
باتوام!
باتو كه در عافيت هستى و باتو كه موهاى سرت را هرصبح در پيشگاه آئينه شانه ميكنى وادكلن بربدن مى‏زنى و در كوچه‏ها، پاركها و سينماها و پيش مغازه‏هاى شيك به وقت گذرانى مشغول هستى!
آرى تو برادر! و خواهر!
آيا مى‏دانى كه ديگربرادرانت در همين زمين خدا چه مى‏كشند؟ و چگونه هر روز صبح که از خواب بيدار مي شوند، جنازه متحرکي را در وجود خويش مشاهده مي کنند، اين جنازه متحرک را با همه وجود لمسش مي کنند، و شامگاه که شد اين جنازه متحرک باز در اتاقکي، يا بر روي سکويي بدون آب و غذا مي ميرد، باز صبحي ديگر به حرکت مي افتد؟
باورت نمى‏شود چون حق دارى!
هنوز شاهد نبوده‏اى كه انسانى گرسنه باشد؛ اما با چشمان خود در مسير حمام ببيند که برنج پخته شده را در پيش گوسفندان بريزد!
باورت نمي شود، اما اين رسم ساليان متمادي سربازاني هست که بنام اسلام، همواره جهان اسلام را به وحدت فرا خوانده است، اما مسلمانان پناه جويي که آنجا به پناه آمده اند را به ضرب گرسنگي شکنجه مي کنند.
در آستانه هزاره سوم ميلادى آغوش گشوده‏اى كه عصر، عصر ارتباطات هست، عصر تكنولوژى و فن آورى و...
امادر همين زمان و در همين زمين و در همين عصر! در گوشه‏اى از زمين پهناور خدا نقطه‏اى هست، نامش بر پيشانه‏اش حك شده است -"اردوگاه سفيد سنگ "- نقطه‏اى كه من و تو را از هر كوچه و برزن اين سرزمين بيگانه جمع کرده اند و در آن بر روى هم ريخته اند، تا همه حقارت و کوچکي و پستي خويش را براي من و توي افغان در قالب فحش هاي رکيک و بر خورد هاي غير انساني به نمايش بگذارند!!

"اردوگاه سفيد سنگ" خراسان
1378-7-1
حال در پايان يک هفته ديگر قرار گرفته ايم، يعني پنجشنبه است، يعنى پايان يك هفته، اينك يك هفته ديگر از عمر انسان سپرى شد و تو در اين يك هفته چه ‏كرده‏اى؟ اين پرسشي هست که لااقل من از خودم ميکنم! اما من هفته ديگر را در اردوگاه سپرى کردم و اينك در پايان يك روز پر از باد و غبار و وزش نرمه‏هاى ‏شن و خاك است كه قرار دارم و درسكوهاى بى چادر و بى خيمه هموطنانم را مى‏بينم كه پتوهاى پاره پاره را به گرد خويش پيچانده‏اند و در برابر اين باد سرد و وزش خاكهاى روآن داخل اردوگاه ازخود مقاومت نشان ميدهند!
و من در سوگ مرگ انسانيت در اندوه چندباره مى‏سوزم! و از ميان باد و سرما پناه ميبرم به آلونك گنبدى‏اى كه در آن 15انسان ساکن هستند و اينك در همين تاريخ است كه دو انسان بيماراست، يكى از آنها قريب هفته‏اى مى‏شود كه در ميان سوز درد مى‏سوزد؛ او ديگر از پاى مانده‏است، پير مرد كه سن‏اش از کوچه60سال هم عبور كرده است، يك هفته است كه اسهال خونى دارد و آنچه كه در اين اردوگاه قرون وسطائى ازآن خبرى نيست پزشك - دارو- و درمان است !!
و يکي ديگر از اين هم اتاقي هايم بيش ازدو روز است كه اسهال خونى دارد! اما بى تآب است، رنگ خود را بدتر از آن پير مرد باخته است و او هم در ميان درد مى‏سوزد! اما آنچه كه شگفت انگيز است در اين ميان سيماى شادمان و مسرور يکي از هم اتاقي هاي ديگرم هست که روزگارى از قوماندانهاى شيخ آصف كندهارى بوده است، او هنوز در حسرت آنروز هاست، همانروزها كه ميرفت چور مى‏كرد، گردنه مى‏گرفت، و به نواميس مردم تجاوز مى‏كرد بنام جهادگر!!
او هنوز كسى را به جز خود انسان نمى‏داند، و هنوز باورش نشده‏است كه او هم همچون ديگران يك انسان است و همچون ديگران در روز فقط سه عدد نان خام و سوخته جيره دارد حتى اگر نامش هم سيد نجف باشد!!!




"اردوگاه سفيد سنگ" خراسان 1378 -7-2
جمعه است و سيد عباس درميان درد مى‏سوزد و تا صبح فقط توالت رفته است و بازگشته به اتاق، ولى همچنان اسهال خونى‏اش دوام دارد و سيد نجف حسينى مست سرور و خوشهالى است و به ريش همه ريشخند مى‏زند!
سيد عباس از زندگى نا اميد شده‏است و چهره مرگ را در برابر ديدگان خود مشاهده مى‏كند و به همين دليل است كه كسى را به دنبال آقاى اخلاقى مى‏فرستد تا بيايدبرايش وصيت نامه شرعى تنظيم نمايد!
سيد نجف هنوز اميد وار است كه طالبان درهم کوبيده شود، او بار ديگر قومندان شيخ كندهارى شود درهرات تا بازهم گردنه بگيرد و چوركند و مشغول عيش و نوش شود تا باشد خود پادشه خويش باشد!
و من در اين ميان در اندوهى جانكاه فرو مى‏روم و با خود مى‏گويم؛ خدايا! تا ديروز اين سيد فلانها بود كه در جامعه هزاره رخنه كرده بودند و بعد خيانت نمودند، به نفع ديگران ! و امروز همانها را چون خود بنام افغانى در اينجا اسير مى‏بينم، من كه هيچگاه زير علم بيگانگان نبوده‏ام و آنهاكه سينه چاكشان بوده‏است، هردو بنام افغاني اينجا اسيريم و صرف هر نفر سه عدد نان جيره داريم واينك يكى از آنها در حال مردن است ولى بادارشان حتى يك داروى اسهال برايشان نمى‏دهد!
خدايا!
اين چه حكمتى است؟ و اين چه نمايشي از قدرت و عظمت توست که مي خواهي به همه بفهماني که تو اگر پشتوني، تاجيکي، هزاره اي، ازبکي و... در اينجا همه يک افغاني و به قول ايرانيها يک آشغال!!
+ + +
جمعه در اسارت بسيار خسته کننده است، به خصوص براي آنهائي که هنوز اطاقك هم نصيب شان نشده است، سوز آفتاب، نبود هيچ سايه‏اى در نيم روز هر روز، سخت دشوار و طاقت فرساست ولى ساير روزها هفته، به باور بسيارى از کسانيکه در اردوگاه هستند، روزهايش زود تر مي گذرد، چون با همه سختي هايش نوعي شور و هيجان وجود دارد و با همه نا اميدي هايش، روزنه هاي اميد و انتظار وجود دارد که شايد امروز کسي و شايد آن کس هم او باشد برايش گشايشي ديده شود، بسياري كسانى که پول دارند و پارتى نيز به کرات مشاهده شده است، برايشان نامه آزادى بخرند و فكس آزاديشان يا از دفاتر اتباع خارجى و يا قرارگاه انصار سپاه پاسداران رسيده است به مديريت اردوگاه، و آنها را از طريق بلندگوهاى كه در سه طرف كمپ نصب شده است احضار و آن را انگشت كرده‏اند و اينك در انتظار رسيدن نامه آزادى است تا بلا فاصله آزاد شوند.
و كسان ديگر هستند كه هم فكس‏شان رسيده است و هم نامه آزادى شان ولى همچنان بلا تكليف باقي مانده اند، بعضا از 10 و 15روز هم تجاوز كرده‏اند و هر لحظه كه صوت بلند گوها بلند ميشود، با تمام اميد و وجود قيام مى‏كنند و به جايگاههاى صوتى نزديك‏تر ميشود كه شايد همينک نام او را اعلام كنند فلانيها ترخيص!!
ولى بعد از پايان اعلانات بلند گوها نااميد برجاى خود مى‏نشيند و سرغم بر زانوآن مى‏گزارند و شكم گرسنه خودرا مى‏فشارند كه بازهم از آزادى خبرى نبود!!
با اين حال ساير اهالي اردوگاه در انتظار هستند، گوشهايشان به بلندگوها شايد اعلان كنند وروديهاى تاريخ... جهت تنظيم شماره ماشينهاى "طرد مرز" برگه‏هاى شناسائى خودرا به انتظامات تحويل دهند تا براى طرد مرز مشخص شوند.
اين اميدى هست كه بسيارى از هموطنانم بيش از 30 تا 50 روز است كه درانتظار آن هستند...
اما در روز جمعه هيچ يك ازاين اميدواريها جاي ندارد چون جمعه مى‏باشد و روز جمعه روز تعطيل هفته است، در روز تعطيل حتا اميد و ا انتظار هم تعطيل است، و زمانيکه "اميد" و "انتظار" نباشد، معلوم است که بر انسان چه مي گذرد؟ انسان در يک محوطه بسته، در يک دايره تنگ سرگردان است، اما هر چقدر که مي چرخد باز هم در همان نقطه نخست خويش قرار دارد، جايي که در آنجا ديگر هيچ چيز وجود ندارد! در چنين حالتي انسان وامانده اي هست که بايد صرفاً در اندرون خويش فرو رود، شايد اين همه شکنجه براي همين فرو رفتن در خود و دور ماندن از خويشتن خويش است که از سوي مقامات جمهوري اسلامي ايران، اين همسايه کشورم طرح ريزي شده است، تا اين کشور براي هميشه داراي انسانهايي معلول و وامانده بماند!!
اين است كه در همه جا جمعه كه مى‏رسد مسرت و شادابى از راه مى‏رسد ولى در اردوگاه؛ جمعه با بارى از غم واندوه فرامى‏رسد و همه مى‏گويند:
- باز هم مانديم!!.....
در جمعه افسرده وقتى در ميان فاصله سكوهاى ساخته شده براى خيمه ولى بدون خيمه قدم مى‏زنى احساس خاصى به انسان دست مى‏دهد، احساسى كه انسافن توصيفش باقلم متصور نيست!... هرگامى كه در انبوه انسانهاى افسرده برميدارى چشم انسان به ديده كسى مى‏ نشيند، كه از خود مى‏پرسى ترحم‏ انساني كجاست؟!
وقتي هر قدم بر مي داري مي بيني كسى را، و وقتي دقيق به او مي نگري مي بيني يكى از پاهاى خودرا در سالهاى جنگ از دست داده است و آن ديگرى را مى‏بيني كه تازه از بيمارستان مرخص شده است و گوشش را عمل جراهى كرده است و هنوز هم باندهاى گوشش راكسى پيدا نشده‏است تا بازكند و در ديگر سوى كامل مردى را مى‏بينى كه شكمش را جراحى كرده و هنوز تارهاى بخيه بر روى شكمش نمآيان است، با خود مي ‏گوئى:
- خدايا!
- اينجاكجاست؟!
در همين روياها غرق هستم که چشمم به پير مرد بيمار مي افتد كه دو نفر از زير بازوانش گرفته‏ و به سوى كناراب ( توالت) مى‏برند و آنسوى در ميان خاكها دو كودك (اين دو كودك كه باهم نبايد تفاوت سنى بيش از يك سال داشته باشند به همراه پدر شان از مشهد آورده شده ‏اند كه نمى‏دانم به چه دليل براى آنهاپرونده تنظيم نموده بودند و كسانى كه دركمپ فاقد پرونده باشند از جيره نان هم بهره‏مند نمى‏شوند و به همين خاطر ايشان موضوع را به اطلاع معاونت اردوگاه رسانيدند و ايشان گفته بود كه : من شفاها به نانوائى مى‏گويم كه جيره اين دو كودك را بدهند و شما هم در وقت نان تحويل گرفتن ياد آورى نمائيد و بعد از آن مرتبا هر روز جيره نانشان را مى‏دادند) پنج و شش ساله را مى‏يابم كه يكى موى سر هم ندارد و ديگرى با چهره زرد اما هردو ميان خاكها نشسته‏اند و مشغول خاك بازى هستند! و لباسهاى پر چركشان به رنگ خاك شده است؛ رنگ خدا!
تو گوئى كه جامه رنگين بر تن كرده‏است، دل انسان به درد مى‏آيد و انسان درنخستين نگاه با اين پرسش مواجه مى‏شودكه چرا؟!
روز به پايان خود نزديك ميشود و خورشيد كم كم غزل خدا حافظى را مى‏خواند و غروب جمعه چه سنگين است، برادرآن اهل سنت براى نماز آماده مى‏شوند وديگران كه اهل نماز و بندگى خدا نيستند، با بار سخت غروب در حاله‏اى از اندوه فرو رفته‏اند، و در سكوتى تامل برانگيز جاده بن بست ميان دو سيم خاردار را مى‏پيمايند. غروب از راه مى‏رسد، ستاره‏ها هم غم‏انگيز بر اين حصارى از ديوارهاى قامت كشيده و سيم‏هاى خاردار نور مى‏افكنند. در اين محله تاريك، در دل تاريكى در انتهاى اتاقكها چراغهاى موشى است كه سوسو مى‏زند!!
چراغهاى موشى كه ساخت دست بچه‏هاى مهاجر است که با شيشه‏هاى كشك و با پتوهاى دولتى براي شان فتيله ساخته‏اند، تا همچون خود مهاجران در دل اين تاريكى تا دل شب بسوزند!!
در شبهاى تاريك اردوگاه، فقط دو عدد لا مپ در دو راه رو سرويس‏توالت و دستشوئى روشن است ولى امشب كه مى‏روم تا وضو بگيرم در سالن اول چيزى بنام روشنائى نمى‏بينم و ناچار به سالن ديگر مى‏روم كه لامپش روشن است و انبوهى از آدميان در آن به انتظار نشسته‏اند، جائى‏كه فقط هشت عدد توالت و دو عدد شيرآب (البته جاى شيرهاى آب بيشترى هم وجود دارد ولى شيرهايشان را بر داشته‏اند و به جايش در پوش گذاشته‏اند) وجود دارد و ناچار به خاطر نرسيدن نوبت به آلونك 40بر ميگردم و مى‏بينم كه هنوز سيدعباس در آتش درد مى‏سوزد؛ و سيد نجف بر سر ديگ اشكنه نشسته و چه چه ميزند!! من جيره نان خودرا مى‏گيرم و مى روم تا بر سر سكوئى بنشينم و در زير نور ستاره‏ها بدون آب نوشجان كنم!!

شنبه 1378-7-3كمپ 2
از خواب بعد از نماز صبح بر مى‏خيزم و در اولين نگاه باز چشمم به سيد عباس مى‏ماند كه هنوز مى‏نالد و به بچه هاي اتاق مى‏گويد كه شب گذشته بيش از 12مرتبه به توالت رفته‏است ولى هنوز هم شكمش پيچ مى‏دهد و هنوز هم بر سر سنگ توالت خون مى‏نشيند!
از جاى خود بر مى‏خيزم و دو عدد پتوى دولتى پر - خسك - و - شپش را جمع ميكنم، قاط ميكنم و مى‏روم تا داخل كمپ گشتى بزنم...

بچه‏ها در همه اتاقها شور و هيجان خاصى دارند؛ آنهائيكه نمره‏هاى اول ماشينهاى طرد مرز هستند، عجله دارند تا چاى هايشان را بخورند و آنهائيكه پول نداشته‏اند چاى خشك بخرند نان و آب را ميل ميكنند كه مبادا گرسنه رهسپار سفر شوند، و آنهائيكه بر سر سكوها نشسته اند در انتظاراند تاكه طرد مرزيها اعلام شوند تا آنها به اطاق دست يابند (کساني را كه تازه از بيرون مى‏اورند، ابتداء به قر نطينه برده و پس از تشكيل پرونده که يك هفته طول مى‏كشد، داخل كمپها مى‏فرستند، در داخل کمپ ها بايد همان طور بى‏پناه بدون هيچ خيمه و سر پناهى باشند تا طرد مرزى‏ها شروع شوند و خيمه‏ها و يا آلونكها خالى شوند). تا از اين گرماى روزانه و سرماى شبانه نجات‏يابند!!
عقربه ساعت 7/5صبح را نشان ميدهد، تضاد يأس و اميد چهره خاص به آدميان داده‏است، بعضى‏ها هنوز اميد وار هستندكه طرد مرزيها اعلام ميشوند چون نمى‏توانند باور كنند كه بازهم آقاى شيخ "تقوى نيا" نماينده رهبر ايران (به گفته خودشان نماينده ولي امر مسلمين جهان!!!!!!!!) دروغ گفته باشد، چون ايشان در هر دو روز پنجشنبه و جمعه تأكيد داشتند كه روز شنبه حتما برنامه طرد مرزيها از نو آغاز مي گردد!!
ولى بسيارى از مهاجرين بر اين باور هستند كه ايشان همچون گذشته دروغ مى‏فرمايند!
چون اولين روزى كه ايشان وارد كمپ گرديد و همه را به صف كردند تا به صحبت‏هاى ايشان گوش فرا دهند ايشان اعلام نمود كه:
("هر كسيكه داراى مدارك معتبر هستند، آزاد خواهند شد، وى حتى تصريح نموده بود که؛ كسانيكه داراى كارت سبز موقت و غير موقت و حتى كارت احزاب جبهه متحد ضد طالبان باشند، نيز آزاد خواهند شد، به همين خاطر از همه خواسته بود که بيايند کارتهاي خود را به مقامات تحويل دهند" بسيارى از مهاجرين كه همراه خودشان كارت سبز و يا موقت و احزاب ضد طالبان داشتند، تحويل دادند، كه بعدا معلوم شد همه مدارك از دم قيچى گذشته و به داخل سطل زباله داني در واحد ادارى اردوگاه شرفياب شده‏اند! )
عقربه‏هاى ساعت از مرز 8 صبح تجاوز كرده‏است و همه در كنار و گوشه سكوها و لبه جدولها نااميد و مايوس ‏نشسته‏اند!!
صداى خش خش بلند گوها شور و هيجان در بين همه بچه ها ايجاد مي کند و بعضيها از شدت شادى صوت مى‏كشند و بعض ديگر فرياد ميكشد كه زنده باد "تقوى نيا " و...
اما صدائى كه از ميان بلند گو خارج مي شود، به همه شاديها خاتمه ميدهد و مى‏گويد:
- آمارهاى... تا... جهت رفتن به حمام با كارت نان و برگه‏هاى ورودى در پيش كمپ مراجعه كنند!!! در ليست اتاقهايي که بايد حمام بروند مجموعه اتاق ما نيز شامل است، من هم به همراه ديگر هم اتاقي ها به حمام مي رويم، در داخل اردوگاه فقط يک حمام وجود دارد، اين حمام عمومى مي باشد، و همه بايد محرمات خود را از ديد ديگران بايد محفوظ نگاه کنند، و بسيارى مردم فقط يك شلوار دارند و بعضي ها يک زيرشلواري هم به تن دارند، به همين دليل بسياري آدمها با شلوار به داخل حمام مي روند! داخل حمام که مي شوي بير و بار زياد مي باشد، بعضى‏ها با شلوار و بعض ديگر با شورت آمده اند، و جمعيت آنقدر زياد است، كه سالن حمام به هيچوجه قادر به جواب گوئى آن نمي باشد، به همين دليل هست كه گاه بر سر نوبت (دوش ) جدال صورت مي گيرد، كسانيكه در زير دوش، انهم دوش آب سرد بيش از چند دقيقه طول مي دهند) مي بينيم که دعوا و جدل لفظى صورت مى‏گيرد و بعضيها كه بسيار عصبى هستند، كارشان به جدال فيزيكى هم كشيده مي شود!!
در حمام آب در اول صبح تقريبا در حدود نيم ساعت به گفته کسانيکه اول صبح نوبت شان بوده اند، گرم مي باشد اما پس از ان به تدريج آنقدر سرد مى‏شود كه بسيارى از مردم مى‏ترسند، زير دوش بروند، چراكه احتمال سرايت سرما خوردگى زياد است و اگر کسي مبتلا به مرض سرما خوردگي شود، ديگر چيزي به نام داکتر و دارو اينجا مفهوم ندارد، و همه مي دانند که بسياري از بيماري هاي لا علاج نيز ريشه در همين سرماخوردگي ابتدائي دارد!
چيزي که به شدت براي من جالب است، اين است وقتيکه داخل حمام مى‏شوى با اينكه همه برهنه هستند اما تضاد طبقاتى همچنان مشهود مى‏باشد، تضاد طبقاتي در قالب صابون داشتند و نداشتن، شامپو داشتن و نداشتن، رخ نمايي مي کند، زيرا آنهائيكه مرفه و ثروت‏مند هستند، مى‏توانند صابون دانه صدتومان و شامپو هردانه 400تومان از داخل اردوگاه بخرند، در حاليکه همانها در داخل شهرهاي ايران 20 تا 90 تومان مي باشد، ولى آنهائيكه پول ندارند، آنهائيکه پولهايشان بر سر کارفرمايان ايراني مانده اند، خلاصه آنهائيکه اينجا به هر حال فقيرند، فقط زير آب ميروند و اندکي هم دست بر سر و جان خود مى‏مالند تا شايد چرکهاي ايران کنده شود، اما كسانيكه بدنهايشان پر از شيارهاى شلاق مامورين مى‏باشد، ديگر طاقت دستکشيدن خالي را هم بر بدن ندارند، و دست خود را هم بر بخش اعظم بدنشان نمى‏توانند بكشند و فقط به زير دوش مى‏روند و خود را آبكش ميكنند و برميگردند، با همان وضعيت، بدني پر شيار و در حاليکه آب از تمام اندامشان مي چکد، بدون هيچ خشك كننده‏اى، لباسهاي چركين خودرا دوباره به تن ميكنند!! و در انتظار مى‏مانند تا درب حمام را بگشايند و از داخل حمام به بيرون بيايند، و تا رسيدن به كمپ در زير آفتاب با لباسهاى خيس خود، اندكى گرم شوند.
همه حمام رفته گان وقتي به داخل کمپ باز مي گردند، همه شان به دنبال سكوئى مي گردند، تا بلکه سيمانهايش در زير آفتاب داغ امده باشد، و خودرا بر روى ان دراز كنند تا در دل افتاب، خشك شوند، خودشان به همراه لباسهاى شان!!
وقتي وارد کمپ شدم، همان زير شلوارى‏اى كه به زير دوش رفته بودم و از آن هنوز آب مي چکيد، بر روى دستم آويزان بود، و به دنبال جائي مي گشتم که آن را پهن کنم تا خشک شود، متوجه شدم که در وسط کمپ تعدادى ازبچه ها تجمع كرده‏اند، و حلقه زده‏اند، جلوتر مى‏روم جناب آقاى "تقوى نيا " را مى‏بينم كه بسيار عصبى مى‏باشند و با عصبانيت شديد در حاليكه رنگ چهره‏اش از هميشه سياه‏تر شده است مى‏گويد!:
اين چه حرفهائى هست كه شما مى‏زنيد، هر بار كه من مى‏آيم اينجا مرتب مى‏بينم عده‏اى اينجا كنايه مى‏گويند، و بسيارى چيزهاى ديگر را بر زبان مي آورند، آيا مي دانيد شما که اين حرفها به ضرر شما تمام مي شود؟ چنانكه تا حالا هم به ضرر شما تمام شده است، آيا مى‏دانيد در اينجا همه تان تر و خشك باهم خواهيد سوخت...!!
در حيرت مى‏مانم؛ خدايا باز چه شده است، در جستجو ميشوم خود را از ميان انبوه مهاجرين بيرون ميكشم واز بچه ها سوال مي کنم که چي شده است؟ دوستان توضيح مي دهند كه، يكى از بچه ها از آقا پرسيده است كه حاج آقا! مارا كى از اين طويله بيرون ميكنيد؟ و اين کلمه حضرت آقا را عصباني کرده است، و آن را توهين به ولايت پنداشته است!!
♦♦♦
مثل همه شبها بازهم شب از راه رسيده است، من به شدت احساس خستگي مي کنم، حالا ديگر احساس گرسنگي نمي کنم، چون به شدت با همان يک لقمه نان و آب اينجا عادت کرده ام، شايد معده ام به شدت جمع شده باشد و احتمالا هم کوچک! به همين خاطر از اتاق بيرون مي زنم، در ميان کوچه هاي کمپ قدم مي زنم، از بعضى از اطاقها بوى ترياك به مشام آدم ميرسد و در بعض ديگر از اطاقها قمار بازان مشغول بازى هستند، البته چيزي که بايد براي تان بگويم در اينجا همه چيز با اجازه نماينده مقام معظم رهبري مجاز و مشروع مي باشد، کشيدن مواد مخدر که از سوي مقامات در بدل پول توضيع مي شود، قماربازي کردن و... که همه شان با اجازه مقامات مسئول صورت مي گيرد و از قمار خانه ها شبانه مبلغ هنگفتي را به عنوان مشروعيت بخشي از بچه ها مي گيرند و اين يک روندي کاملا حساب شده است، تا از اين طريق جيب همه بچه ها را خالي کنند. تنها قمار خانه هايي مي توانند در آنجا قمار صورت بگيرد که قبلا مبلغ منظوره را پيشاپيش تقديم کرده باشد. و به همين دليل است که هر قمار خانه اي که پيش پرداخت نکرده باشد، به سرعت از سوي نگهباني اردوگاه جمع آوري شده و به شدت مورد ضرب و شتم قرار مي گيرند!! همچنان که قدم مي زنم از ميان اتاقها خارج مي شوم و به نزديکي سکوها مي رسم، جائي که شبهايي سخت و سردي را در آن سپري نموديم و امروز بازهم تعدادي بيش از 300 نفر را بازهم آورده اند، بر همان سر سکوها مثل شبي که ما را آورده بودند و همه شان در انديشه آن هستند كه شب را چگونه بااين هواى سرد و پتوهاى سوراخ سوراخ مانده از جنگ جهانى ، صبح كنند!!
و لطيف در گوشه يكى از اين سكوها نشسته است، و با اينکه پاسي از شب گذشته است، هنوز قلوه سنگ سياه خود را بر گوشه يکي از سکوها مى‏ساياند تا يك لوزى زيبا براى گردن و يا سر تسبيح در بياورد. و من همچنان قدم زنان به سوي دستشوئي ها نزديک مي شوم و مي بينم که يكى از سالن‏هاى دستشوئى براى چندمين شب بازهم لامپ ندارد، و تاريك تاريك است مثل ظلمات!
از راه رفتن در شب هم خسته مي شوم، به اطاقم باز مى‏گردم، در آغوش خسكها، که شب هنگام از سوراخهاى ديوارهاي اتاق، سرازير ميشود، و من باز مي گردم، تا هر چند که من گرسنه ام، ولي براي او غذاى لذيذى باشم! و بازهم مى بينم كه هنوز سيد عباس در چمبره درد فرو رفته است، مى سوزد و هركس به نوبه خود برايش طبابتى ياد داده است، يكى گفته است كه نو شابه سياه تهيه كند و بخورد، اسهالش بند مي شود و کس ديگر گفته است چاى خشك را كپه كند و بخورد خوب ميشود، نماينده رهبر ايران آقاى "تقوى نيا " فرموده‏اند: - » از بيرون كمپ برايش برگ درخت كنجد بياوريد اسهالش بند مياد!!«
و بعضيها هم گفته است كه كشك بخورد و... همه اين ها را او با همه مشقاتي که دارد تهيه کردنش، انجام داده است، و حتى از راه حمام يك شاخه برگ درخت كنجد به سفارش نماينده مقام معظم رهبري ايران! هم بچه‏ها آوردند، و او با تمام ميكربهايش خورد، ولى آنچه كه از پاى در نيامده‏است درد است و هنوز هم بر سر سنگ توالت خون مى‏نشيند!
و در گوشه اي از اتاق سيد نجف و رفقايش از شبهاى پاكستان ميگويد، شبهايي که ده كيلو گوشت خريد مي کرده اند و با رفقايش ميله داشته است و...!!

"اردوگاه سفيد سنگ " يك شنبه 1378-7-4 كمپ2
بازهم يكشنبه است مثل همه يكشنبه‏هاى ديگر كه روز ملاقات نام دارد، در اين روز آنهائيكه آرزوى رسيدن به وطن را دارند، راحت مى‏خوابند، و يا مشغول ورزش ميشوند، چون از طرد مرز خبرى نيست! ولى آنهائيكه در انتظار ملاقات خانواده شان هستند و آنهائيكه فكس و نامه آزادى شان رسيده است و فقط منتظر اعلام هستند، گوش به لا سپيكرها مى‏دهند!!
در اطاقى كه من هستم اينك 14نفر آمار دارد واز اين 14نفر دو نفر آنها را فقط در وقت آمار گرفتن بر سر صف مى‏بينم كه از ترس شلاقهاى ماموران ولايت فقيه، هميشه سر وقت حاضر مى‏شوند، و تا زمانيکه زمان توزيع نان فرا نرسيده است چشم آدم از ديدار جمال شان محروم است! يکي از آنها را که اهل نماز است و عبادت هميشه مي توان بر روي سکويي سيماني يافت و يک ديگر‏اش را در قمارخانه‏هاى مجاز كه هماهنگ با مديريت اردوگاه مى‏باشد، مي توان ديد.
در اين ميان دو چهره غمزده را مى‏بينم كه يكى آقاى عبدالله كابلى هست كه او از باشندگان دهمزنگ كابل مى‏باشد و به گفته خودش از جانب پدر"تاجيك" واز جانب مادر پشتون مى‏باشد، در تهران كار مى‏كرده است و عازم بازگشت به کابل بوده و به همراه چهار نفر از دوستانش كه همه وسائل سفر را براي بازگشت آماده کرده بودند، و راهى مشهد بوده اند، در حاليكه نامه خروج از مرز را هم چهارنفرى باهم از دفتر اتباع خارجى وزارت كشور دريافت كرده بودند، ولى مهلت نامه وى را يك روز كمتر داده اند و بقيه را يك روز بيشتر، به همين دليل آنها را از مسير راه دستگير مي کنند، با اينکه نامه شان سه روز وقت داشته است، و تمام وسائلش هم در داخل ماشين جامى ماند! او به شدت افسرده و غمگين است، هميشه در سکوتي درد آميزي فرو رفته است. او نگران است كه اگر اثاثيه‏اش را رفقايش به افغانستان برده باشد بسيار خوب مى‏باشد، ولى اگر نبر ده باشد بسيار سخت خواهد بود، او بيشتر از همه دلش براى مقدارى طلا مى‏سوزد كه براى نامزدش خريد کرده بود؛ تا در پايان اين سفر و رسيدن به كابل جشن عروسى را برگزار نمايد، و به همين دليل ساكت‏ترين، آرام‏ترين و گوشه گيرترين چهره اطاق محسوب مى‏شود!
بلند گوها اسامى ملاقات كنندگان را مي خواند ولى كمپ يك كه‏ متاسفانه از آن به عنوان كمپ "كره‏"ها ياد مي کنند،اجازه ندارند به ملا قات بروند، چون همه شان در حال شكنجه مى‏باشد، همه را به صف كرده‏اند تا كلاغ پر ببرند، و هركس كه عقب مى‏ماند، آنچه مى‏بيند شلاق است، كه بربدن شان فرود مى‏آيد و شيارى سرخ از خود بر جاي مي گذارد، و سيلى‏هاى آبداركه به صورت هر کدامشان فرود مى‏ آيد، اين روزها سيلى زدن مثل آب خوردن يک امر طبيعى شده است و از اين سيلى ها بيشتر به عنوان نوازش ياد مى‏كنند و اگر احيانا به گوش كسى اصابت نمايد و گوشش كر شود فقط خواهند گفت نوازش بود اما اندكى خشن!
پشت سيم خاردار انبوه آدميان است كه هم گوش به بلند گوها دارند و هم صحنه رقت‏انگيز سينه خيز بردن و كلاغ پر بردن جوانان خودشانرا با چشمانى اشک آلود و دلهائى خونين به تماشا نشسته اند و غلام حيدر كه شاهد اين وضعيت مى‏باشد، در حاليكه فرزند برادرش درآن كمپ نوجوانان مى‏باشد و برايش ملا قات آمده‏است ناگزير خودرا به جاى برادر زاده‏اش معرفى ميكند و به ملاقات ميرود!
دومين چهره غمزده اطاقمان همين غلام حيدراست، كه هزاره مى‏باشد و از ساكنان كهن هرات زمين؛ او را از مشهد گرفته‏ اند و خود و خانواده‏اش كارت و چند هفته اول را خانمش با كارت سبز خواهر غلام حيدر به عنوان خواهرش به ملاقات مى‏آمد ولى در يكى از همين روزهاى ملاقات او دچار يك اشتباه مى‏شود و به جاى نام كارت نام خود رابه انتظامات ميگويد و به همين دليل كارت را ديگه پس نمى‏دهند و اورا هم به ملاقات راه نمى‏دهند و از آن روز ديگر غلام حيدر به ملاقات راه داده نشد و هفته ديكر توسط برادر زاده‏اش كه دركمپ 1مى‏باشد به بچه هاي هم اطاق اطلاع داد كه نيروى انتظامى به خانه ايشان هجوم برده و خانواده ايشان را به اردوگاه تربت جام انتقال داده‏اند و امروز وقتى غلام حيدر به جاى برادرزاده‏اش به ملاقات رفته بود خانم برادرش به وى گفته بود كه خانواده‏اش را به اردوگاه تربت جام موسوم به اردوگاه محمدرسول الله برده‏اند!
عقربه هاي ساعت همچنان مي چرخد، يعني با همه مشکلات اين زندگي است که جريان دارد، عقربه هاي ساعت حدود 3 بعد از ظهر را نشان ميدهد، بازهم ماموران مي آيد و همه را به صف مي نشانند، محمدزاده كه يكى از بدترين چهره‏هاى نگهبانى است با سوت هميشه همراه خود اعلام آمار مى‏كند، ولى آمارگيري نيست، فقط براى كتك زدن بچه هاست و عده‏اى را جدا ميكند و با شلاق مى‏زند و دادخواه فرا مى‏رسد بعضى ها را بر روى زمين مى‏خواباند و با پوتين‏پاسدارى اش بر پشت شان راه مى‏رود!!
فقير احمد كه شكمش عمل جراحى شده است، در کنارم به شدت ترسيده است، که اگر اين داد خواه بيايد در صف ما و با پوتين هاي خودش بر پشت او بر روي زمين بکوبد حتما بخيه هايش پاره خواهد شد و...

اين مطلب آخرين بار توسط admin در الخميس 21 فبراير 2013 - 7:00 ، و در مجموع 2 بار ويرايش شده است.