روشنگران گرگ زده و ضجه کشی های آخر عمر

فـــرخ زرنــگار
در انترنت شبکه های اجتماعی مبتذل مانند تویتر ، فیس بوک و وبلاگها فراوان اند. دربین آنها یوتیوب و فیس بوک سلطان جنگل اند.
هرکسی برای خود صفحه ای درست کرده است ، چند آشنا و صدها مستعار را به عنوان دوست در لیست خود شامل کرده است و فکر میکند همه پیامها و مطالب برگزیدهء او را دیگران میخوانند. همه می نویسند ، اما کسی صفحهء دوست خود را نمی بیند.اگر از روی تصادف ببیند ، یگان لایک یا پسند میزند و میرود تا در صفحهء خود غرق شود. شاید در مورد شهروندان کشورهای دیگر چنین نباشد ، اما اکثر برگه های افغانی چنین اند.
خدا سایتها و یوتیوب را نگیرد. هرکسی چیزی ازینجا می گیرد و در صفحهء خود می اندازد و چند تا بیکار و وبگرد لایک میزنند.
من فارسی زبان هستم و سری به صفحه های فارسی زبان های ایران و تا جیکستان هم میزنم و میخوانم آنها به زبان فارسی ما چگونه می نویسند.
با آنکه آنها هم به زبان فارسی ما حرف میزنند و می نویسند اما گنجینه های علمی ، سیاسی و تحلیلی شان با ما از بنیاد متفاوت است.
در برگ های ایرانی های فارسی زبان ، بعضا جمله های بزرگان علم و فرهنگ را با خط نستعلیق می نویسند و به گونهء نگاره به خواننده پیش کش میکنند. مثلا کفته های حافظ ، مولانا ، شیلر ، کانت ، مارکس و ...
نویسنده محترم دری زبان افغانستان جناب سلیمان راوش هم بعضا حرفهایی دارد و آنرا پس از خطاطی به صورت نگاره در میاورد و در پایان آن می نویسد:
سلیمان راوش
بگونهء مثال این:


من در مورد جناب سلیمان راوش حرفی ندارم. او روشنگر خوب افغانستان است و درین چند سال خدمات ارزنده ای را انجام داده است و پژوهش های تاریخی او علیرغم تردید های من ، نیز ارزنده اند.
حرف من برسر روشنگران دیگری اند که در حاکمیت حزب دموکراتیک خلق افغانستان قدرت و صلاحیت ماورای اعضای آن حزب داشتند و در پرتو سیاست فرهنگدوستانهء آن حاکمیت گلهای سرسبد پنداشته میشدند و صاحب عزت و دبدبه ا ی هم بودند.
راستی ، در دههء 60 خورشیدی در کشور ، در انجمن های روشنگر ان ، بویژه در انجمن نویسنده گان و اکادمی علوم سایه های نمایان شدند که پسانتر ها هویدا شد که این همان سایه های موشهایی بود که در رکاب فیل میرفتند و تصور میکردند سایهء خودشان است.
یکی به مدح و ثنای جنگاوران پرداخت و دیگری با ارایه باورهای فاشیستی درخت فاشیزم را تنومند ساخت.، یکی در کوچهء خودش رفت و بازوی بریده شد و دیگری از فرانسه به آستانبوسی های رنگارنگ رفت و آن دیگرش از تعظیم در برابر استاد عطا محمد نور به قمار خانه ها راه یافت و درین اواخر نوشت : سکوت تاکی؟
برای آن که مزدوری خود را به حاکمیت ح.د.خ.ا پوشیده نگهداشته باشند ، نقاب بیطرفی به رخ کشیدند و هر ناسزایی که توانستند به آدرس ح.د.خ.ا گفتند. راستش نه خود آنها و نه حرف شانرا قدرتمندان نو پشیزی ارزش ندادند و خودشان تا حدی گرگ زذه شدند که راه دیگری به جز ضجه کشی های اخیر عمر برای شان نمانده است.
اگر راستش را بگویم ، من حتا در دههء پنچاه زمانی که خودم شایق شعر و داستان بودم و چیزهایی هم بنام داستان کوتاه در مطبوعات آنوقت می نوشتم به بی مایگی آنها پی برده بودم. من در آنوقت دانش آموز مکتب بودم.وزارت معارف وقت نشریه ای داشت بنام "عرفان".
یادم نیست ، شاید مدیر مسئول آن نویسنده ای بنام اسدی بوده باشد که در همان زمان داود به آلمان آمد و دیگر از دیده ها ناپدید شد.
او داستان کوتاه می نوشت و بسیار زیبا هم می نوشت. داستان های کوتاه او در برگ های اخیر نشریهء عرفان چاپ میشد.
کاش امروز عارف عرفان به پاس همان نشریه ، سایتی بنام عرفان باز کند.
گپ را خلاصه میکنم.حوصله نماند.
پسانترها ، دیگران مثل اکرم عثمان ، رهنورد زریاب و چند تای دیگر شیوه و داستانهای او را به گونهء دیگر کاپی میکردند و در رادیویی مجـله و ژوندون به نشر میرسانیدند تا اینکه انقلاب ها شد و در شهر کور ها یک چشمه ها نام کشیدند و امروز بازو می برند ، به جای آن که ...
من ازینها چیزی نه خوانده ام.فقط از رادیو شنیده ام. پسانها که اسدی رفت داستان های محترم ببرک ارغند و حالا قدیر حبیب به دستم رسید و تاکنون همانها را می پسندم.
این گپها با نگارهء سلیمان راوش چه ربطی دارد و مقصد چیست؟
بازهم کدام بیسوادی پیدا نشود و به جای عظیم بابک تصویر مرا در سایت گندیدهء خود در زیر تصنیف طالبان نیاندازد و محکمهء صحرایی دایر نکند.
می بینید که درین نوشته نه هتک حرمت شده است و نه تهمت. فقط بعضی حقیقتها بیان شده است.

پیوند بین نگارهء راوش و حرف های دیگران:
راستی ، راوش چنان نوشت اما دیگران مقصد او را نفهمیده چنین نگاشتند:
..................................................................................................