الرئيسية
أحدث الصور
یوسف آرینتا
نه برغم نقد وگلایه...
هرفردی که به آدرسی نامه ویاداشت میفرستد خود نیزهویت وآدرسی دارد. خصوصاً زمانیکه در رسانه ها برای مخاطبین گفتنی یا پیامی هست، قاعدتاً از نام و آدرس مشخص بیرون میآید. معرفت یا شناخت رسانه ای شناخت هویتی نیست بلکه شناخت اندیشه ای و فکریست یا به عباره دیگرشلیک پیام هدفمند ومشخص است از آنچه که دراندیشه و باورهایش دارد، بسمت خواننده یا شنونده هدفمند. اعلام پیامها، اظهارات وگفتمانهای فکری جانبدارانه بویژه سیاسی - اجتماعی اتفاقاً در رسانه های انترنتی که دست وپاگیر نیست، معمولاً از آدرس های شناخته نشده و تک نام های غیرمسئول و چه بسا مستعار مُد شده است. بخصوص صفحه پندار به دفعات منعکس کننده و پیشگام چنین و یاچنان هویت ها بوده است. صفحات انترنتی (سیاسی) زیارت مقدس نیست که هر مسافر و رهگذری به آن پارچه رنگی اش را به طوغ(بیرق) آن ببندد و خوش خیال باشد که بمرادش خواهد رسید، "مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد، کاردرست وحسابی". جامعه آگاه همیشه به کارکردهای مدعیان سیاسی چشم دارند نه به موقعییت گرفتن ها، ادعاها، شعارپراگنی، خواسته های پر طمطراق، خود محوری و ژشست گرفتن. دیریست که دریای خشک سیاسی افغانستان متلاطم وگل آلود است، بسیاری ها درغروب عمر، از یخزدگی بیرون شده و خویش را آماده تکرارشنا میسازند، تا اگر اتفاقاً جایگاه عقیدتی نمیابند اقلاً نام شان بدون آدرس (سیاسی) در روی صفحه انترنت منعکس شود. چنین تصورات، بیغوری، بی احتیاطی و بیدقتی ها است درکند ساختن روند و جریان سیاسی هدفمند. خواننده نمیداند آن همه نامها از کدام ساختارویا سازمان برون میایند و از کدام اندیشه، کتله و جمیعت نمایندگی میکنند و سخن میگویند. طبعاً بسیاری توبه شکنان قصور وکمکاری های کبیره وصغیره وخاموشی ممتد گذشته و فراموش شده را با این در وآن در کوبیدن ها و رنگ بدل کردنها، بار دیگر به خاطره ها میرسانند وخودشان را در گوشه گک رسانه ای از نو ریکلام میکنند.
از جایی، خدا میداند از کجا صدائی بیرون میشود و به خود (کمسیون تفاهم هامبورگ) نام نهاده، آن عنوان خودش اسباب اعجاب، سؤ تفاهم و سؤ تعبیرهاست. واژه (کمیسون) برگردانش، وکالت، اختیار،تکلیف، وظیفه و نیزتفویض، اختیار دادن، انتصاب، تصدی و یا وکالت دادن، نمایندگی دادن و اختیار دادن است. کار این (کمسیون خودکفا ی هامبورگ) در قالب کدام از یک مفاهیم ذکرشده جابجا میشود و مهرتائید کدام مؤکلین را و ازکجا بدست دارند و هدف وغایه وکالت شان کدام بحث و موضوع است، رسمیت و سنخیت شان در کجاست، چنین ادعاها آنهم در بلندخوان انترنت جرئت بسیار بلند اخلاقی میطلبد. این پرسشها در گام نخست متوجه سایت پندار است تا حرمت بیننده و خواننده اش را در جمع وکتله بزرگ مردم یک سر زمین پاس دارد، صفحه پندار را (نتسرای) خودیهای تازه بیدار شده نسازد. اطلاع رسانی مستند، مستدل، غیرجانبدارانه و دموکراتیک میباید حلقه روشنفکری بزرگ را بهم بتند. هر رسانه ایکه مُهر تفکیک خودیها از دیگران میخورد، نمیتواند ناشر اندیشه و تفکرپیشرو و دموکراسی باشد. این راه و رسم ژورنالیست متعهد نیست که در بند بازی و ریکلامگیری اختصاصی خودش را درگیر کند. یک ژورنالیست متعهد ازساختارها و سازمانهای با هویت شناخته شده و رسمیت یافته پیام های سیاسی را برای انعکاس اندیشه آنها میپذیرد نه اینکه آدمهای حلقه نزدیک فکری با نام ونشان خودی را بازتاب بدهد.
[/
لا يوجد حالياً أي تعليق