آ موخـتــــــــــــم
محـمد ا صـغـر( عـبا د ی )
را سـتی را ا زقــد وبـا لا ی یـا رآ مـوخـتـــــــم
آ یـه ی لطـف ومحبـت ، ا زنگا رآ مـوخـتـــــــم
آ تشی د رخـرمن جا نــم فـتـا د ، ا زیک نگه
گفت چشم یا ر: سوختا ند ن زنا رآ مـوخـتــــــم
صبروآ را م وقـرا رد ي گـفت بعـد عـمرهــــا :
بـا گـریزیـا را زتــو، مـن فــرا رآ مـوخـتـــــــم
پـیچ د رپـیچ روزگا ربا شـد مـرا ، نه شکوه ی
زلف یا رنا لد که پیچ ا زروزگا رآ موخـتـــــــم
وا مـق وفـرهـا د ومجنون وهــزا رنـا پخـتـه ي
با ربا رپرسد مـرا ، کزتوچه کا رآ مـوخـتـــــم ؟
شدهزا را ن آ د می هـم شدهزا را ن سا ل لیک
زنده ما ند ه نا م نیک،ا ین ا زهـزارآ موختــــــم
خـد مـت گل را کـنـم ، کـوشش نمـا یم خـا رنیـز
ا ین فرا خـی سـینه ، ا زا بربهــا رآ موخـتـــــــم
پا ی د رگِل می شود آ خـر، ولـوگـررستم هست
ا ین مضمونیست ، کـزلـوح مـزا رآ مـوخـتــــــم
چـشم بیـــنا گربوَد ، صدهـا نشـا ن عبرت ا ست
من بقـا ی عمـروهسـتی ، ا زشـرا رآ مـوخـتــــم
عیش وعشرت نیست پا ید ا ر، هـمکه رنج وغـم مدام
ا ین بود ه چـیزیکه ، ا زروزگا رآ مـوخـتــــــم ـ
حـق میگویـم ومـید ا نـــم چه ا ست ا نجـا م من
روشن ا ست ا ین نکته ا زمنصورودارآموختــــم
چند کـتا بی را (عـبا دی) زد ورق ، ا ما بـد ا ن
هیچ نا موخـتم ، چنا ن کزروزگا رآ مـوخـتــــــم