الرئيسية
أحدث الصور
خبرنگاران هم چنان کشته می شوند. بریده شدن سرآقای عبدالصمد روحانی خبرنگار بی بی سی در هلمند مورد اول در افغانستان نیست. سال گذشته اجمل نقشبندی نیز در هلمند به بیرحمانه ترین شکل سربریده شد. زکیه زکی در ولایت پروان به رگبار گلوله بسته شد و شکیبا سانگه نیز به طرز مرموزی به قتل رسید. چندی پیش یک خانم کارمند رادیو در هرات از سوی مردان ناشناس جراحت برداشت و تهدید شد که به کارش ادامه ندهد.
خبرنگاران اگر در کشورهای نظیر سومالی کشته می شوند مانند آقای نستیه داهیر فراه که وی نیز خبرنگار بی بی سی بود، واضحاً از سوی گروه های خاص و شناخته شده به قتل می رسند اما در افغانستان، قضیه تا حدودی برعکس است چرا که در اینجا تنها طالبان نیستند که خبرنگاران و ژورنالیستان را می کشند بلکه دست های دیگری نیز مانند عوامل مافیای مواد مخدر و بعضی از حلقات دیگر که جزو طالبان نیستند نیز با کشتن خبرنگاران حس غیرانسانی و خصمانه شان را نسبت به این قشر بی دفاع ارضا می نمایند.
با وجود تشکل های گوناگون نظیر مرکز بین المللی ژورنالیستان، اتحادیه خبرنگاران جنوب آسیا، خبرنگاران بدون مرز ،کمیسون مستقل حقوق بشر و ... کدام سهولت و تضمینی برای حرفه ژورنالیستی رونما نگردیده است و هر روز که می گذرد تهدیدهای بزرگتری روبروی خبرنگاران قد می افرازد و وزارت اطلاعات و فرهنگ کشور، که باید نخستین حامی خبرنگاران و اهالی رسانه باشد، گاها خود محدودیت هایی را برای خبرنگاران وضع می نماید چنانچه چندی قبل یکی از خبرنگاران رادیو تلویزیون ملی به جرم به کار بردن یک واژه غیر مورد پسند وزیر، از کار برکنار شد.
متاسفانه وزارت اطلاعات و فرهنگ به غیر از تشکیل کمیسیون بررسی شکایات و تخطی رسانه ای که آن هم در اکثر اوقات از نمد مو جدا می کند کار دیگری نکرده است.
کشته شدن عبدالصمد روحانی در هلمند، واقعه ای در آغازین بخش های یک سناریوی کلان است که برای خفه کردن صدای مردم و پروسه اطلاع رسانی در صحنه آمده است؛ با وقوع اتفاقاتی از این دست، رئیس جمهور فقط تسلیت می گوید رسانه ها و نهادهای ژورنالیستی و نمایندگان پارلمان قضیه را محکوم می نمایند. اما برای جلوگیری از اینگونه رخدادها هرگز طرحی سنجیده نشده و راهکاری فراروی اهالی مطبوعات گذاشته نمی شود. در چنین وضعی است که طالبان، مافیای مواد مخدر و کسان دیگر، به خبرنگار کشی روی می آورند.
گرچند کارکنان دفاتر بی بی سی در سراسر دنیا به احترام عبدالصمد و نستیه داهرفراه دو دقیقه سکوت کرده اند که به جای خود قابل قدر است لکن اهالی رسانه ها و مطبوعات افغانستان از رخداد فجیع قتل آقای روحانی در حیرت دوامدار فرو رفته اند. خبرنگاران و اهالی مطبوعات در کشور نمی دانند که چطور و تا چه وقتی این وضع را تحمل می توانند.
رسانه ها در افغانستان رو به احتضار می روند و کشته شدن خبرنگاران متاسفانه منجر به سلب آزادی بیان، اطلاع رسانی و سرکوب نهادهای مدنی خواهد شد و این برای افغانستان که در حال گذار به سمت آزادی، قانونمندی و مردم سالاری است فاجعه خواهد بود.
خبرنگاران اگر در کشورهای نظیر سومالی کشته می شوند مانند آقای نستیه داهیر فراه که وی نیز خبرنگار بی بی سی بود، واضحاً از سوی گروه های خاص و شناخته شده به قتل می رسند اما در افغانستان، قضیه تا حدودی برعکس است چرا که در اینجا تنها طالبان نیستند که خبرنگاران و ژورنالیستان را می کشند بلکه دست های دیگری نیز مانند عوامل مافیای مواد مخدر و بعضی از حلقات دیگر که جزو طالبان نیستند نیز با کشتن خبرنگاران حس غیرانسانی و خصمانه شان را نسبت به این قشر بی دفاع ارضا می نمایند.
با وجود تشکل های گوناگون نظیر مرکز بین المللی ژورنالیستان، اتحادیه خبرنگاران جنوب آسیا، خبرنگاران بدون مرز ،کمیسون مستقل حقوق بشر و ... کدام سهولت و تضمینی برای حرفه ژورنالیستی رونما نگردیده است و هر روز که می گذرد تهدیدهای بزرگتری روبروی خبرنگاران قد می افرازد و وزارت اطلاعات و فرهنگ کشور، که باید نخستین حامی خبرنگاران و اهالی رسانه باشد، گاها خود محدودیت هایی را برای خبرنگاران وضع می نماید چنانچه چندی قبل یکی از خبرنگاران رادیو تلویزیون ملی به جرم به کار بردن یک واژه غیر مورد پسند وزیر، از کار برکنار شد.
متاسفانه وزارت اطلاعات و فرهنگ به غیر از تشکیل کمیسیون بررسی شکایات و تخطی رسانه ای که آن هم در اکثر اوقات از نمد مو جدا می کند کار دیگری نکرده است.
کشته شدن عبدالصمد روحانی در هلمند، واقعه ای در آغازین بخش های یک سناریوی کلان است که برای خفه کردن صدای مردم و پروسه اطلاع رسانی در صحنه آمده است؛ با وقوع اتفاقاتی از این دست، رئیس جمهور فقط تسلیت می گوید رسانه ها و نهادهای ژورنالیستی و نمایندگان پارلمان قضیه را محکوم می نمایند. اما برای جلوگیری از اینگونه رخدادها هرگز طرحی سنجیده نشده و راهکاری فراروی اهالی مطبوعات گذاشته نمی شود. در چنین وضعی است که طالبان، مافیای مواد مخدر و کسان دیگر، به خبرنگار کشی روی می آورند.
گرچند کارکنان دفاتر بی بی سی در سراسر دنیا به احترام عبدالصمد و نستیه داهرفراه دو دقیقه سکوت کرده اند که به جای خود قابل قدر است لکن اهالی رسانه ها و مطبوعات افغانستان از رخداد فجیع قتل آقای روحانی در حیرت دوامدار فرو رفته اند. خبرنگاران و اهالی مطبوعات در کشور نمی دانند که چطور و تا چه وقتی این وضع را تحمل می توانند.
رسانه ها در افغانستان رو به احتضار می روند و کشته شدن خبرنگاران متاسفانه منجر به سلب آزادی بیان، اطلاع رسانی و سرکوب نهادهای مدنی خواهد شد و این برای افغانستان که در حال گذار به سمت آزادی، قانونمندی و مردم سالاری است فاجعه خواهد بود.
لا يوجد حالياً أي تعليق